വേശ്യായനം 11 [വാല്മീകൻ] 162

“കാശ് എത്ര വേണേലും തരാം. പക്ഷെ ഇവളെത്തരക്കാരിയാണെന്നു അറിയുമോ? വല്ല പ്രശ്നവും ഉണ്ടാക്കുമോ?”

“അത് നീ എനിക്ക് വിട്. ഇവൾക്ക് ഈ മതിലിനു പുറത്തേക്ക് പോകാൻ പറ്റില്ല. വല്ലാതെ മൊട കാണിച്ചാൽ ഇവിടെത്തന്നെ അരിഞ്ഞു കുഴിച്ചിടും. അല്ലേൽ നമ്മുടെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വച്ച്. നമ്മൾക്കിതൊന്നും ഒരു പുത്തരിയല്ലല്ലോ”

“ഇവള് വഴിക്ക് വന്നോളും, കണ്ടിട്ട് നല്ല കടി കൂടിയ ഇനമാ”. വർഗീസ് കുറച്ച് മരുന്നുകൾ കൂടെ കുറിച്ച് നൽകി അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി.

സലീനക്ക് ബോധം വന്ന് കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ ഒരു വലിയ മുറിയിലാണെന്ന് മനസ്സിലായി.  ദേഹമാസകലം കടുത്ത വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു. അവൾ എണീക്കാൻ വേണ്ടി പുതപ്പ് വലിച്ച് മാറ്റിയപ്പോൾ ആണ് ദേഹത്ത് ഒരു ബ്രാ മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലായത്. അവൾ ഞെട്ടി വീണ്ടും പുതപ്പ് കൊണ്ട് മൂടി. അവൾ ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു മൂലക്ക് കസേരയിൽ ഒരു സ്ത്രീ ഇരുന്ന് ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നു. സലീന കഷ്ടപ്പെട്ട് തൊണ്ടയനക്കി ശബ്ദമുണ്ടാക്കി. ഉറക്കം തൂങ്ങിയിരുന്ന സ്ത്രീ ഞെട്ടിയെണീറ്റ് സലീന ഉണർന്നെന്ന് കണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയി.

സലീന പരിഭ്രാന്തിയോടെ ചുറ്റും നോക്കി കിടന്നപ്പോൾ അതേ സ്ത്രീ ശാന്തിബെന്നിനെയും കൂട്ടി വന്നു.

“ഞാനെവിടെയാ… ഇതേതാ സ്ഥലം?” സലീന പേടിയോടെ ചോദിച്ചു.

“മലയാളിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. നീ സംസാരിച്ച് എല്ലാം മനസ്സിലാക്ക്” ശാന്തിബെൻ കൂടെയുള്ള സ്ത്രീയോട് പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ ജാൻസി. കോട്ടയം കാരി ആണ്. പേടിക്കേണ്ട. എന്താ പേര്?” അവർ ചോദിച്ചു.

“സലീന. ഞാനെങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി? ”

“നീ ഓടി വന്ന് കാറിനിടിച്ചതാ. വഴിയിൽ ഇട്ടു പോകേണ്ടെന്ന് കരുതി ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വന്നു. ഇപ്പോൾ ശരീരവേദന ഉണ്ടോ?”

സലീന തലേ ദിവസത്തെ സംഭവങ്ങൾ ഓർമ്മിച്ചെടുത്തു. അവൾക്ക് സങ്കടവും ദേഷ്യവും ഒരുമിച്ച് വന്നു. അവൾ അവളുടെ കഥ ജൻസിയോട് ചുരുക്കി വിവരിച്ചു.

കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം അറിഞ്ഞപ്പോൾ ശാന്തിബെൻ സന്തോഷിച്ചു. ഇവളെ അന്വേഷിച്ച് വരാൻ വേറെ ആരും ഇല്ല. കാര്യങ്ങൾ എളുപ്പമായി.

“നീ വിശ്രമിക്ക്. ബാക്കി വഴിയേ തീരുമാനിക്കാം. ഞാൻ കുറച്ച് ഭക്ഷണം കൊടുത്തയക്കാം.” ജാൻസി പറഞ്ഞു.

ജാൻസിക്ക് ഏകദേശം ഇരുപത്തിയഞ്ചു വയസ്സ് പ്രായം വരും. ഇരു നിറം, മെലിഞ്ഞ ശരീരം. അവൾ നഴ്‌സിങ് കഴിഞ്ഞ് ഹീരാലാലിൻ്റെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ജോലിക്ക് കയറി. വീട്ടിലെ ദാരിദ്ര്യാവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി അത് ചൂഷണം ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് വർഗീസ് അവിടെ ജോലിക്ക് കയറ്റിയത്. തുടക്കത്തിൽ വർഗീസ് മാത്രം പണ്ണിയിരുന്ന അവൾക്ക് കൂടുതൽ കാശിനു ആവശ്യം വന്നപ്പോൾ ശാന്തിബെന്നിനെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു. അവരുടെ കൂടെ കൂടിയപ്പോൾ കാശ് കുറെ വന്നു തുടങ്ങി. ഇപ്പോൾ ഹോസ്പിറ്റലിലും ശാന്തിബെന്നിനു വേണ്ടിയും ജോലി ചെയ്യുന്നു.

ഒന്ന് രണ്ടാഴ്ച്ചകൾ കൊണ്ട് സലീന പൂർണമായും ആരോഗ്യവതിയായി. അവൾ ജാൻസിയോട് അവിടുന്ന് പോകാനുള്ള ആഗ്രഹം അറിയിച്ചു.

“ഒരുപാട് നന്ദിയുണ്ട് മാഡത്തിനോടും ചേച്ചിയോടും. പക്ഷെ എനിക്ക് തിരിച്ചു പോകണം. എൻ്റെ കയ്യിൽ കാശൊന്നുമില്ല. എനിക്ക് നാട്ടിലേക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് തന്നാൽ മതി.”

ജാൻസി അവളെ ഒരു ജനാലയുടെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ച് പുറത്തേക്ക് നോക്കാൻ പറഞ്ഞു.