വെയിൽ ചാഞ്ഞ നേരം [Smitha] 997

അവൾ അൽപ്പം ജാള്യതയോടെ ചിരിച്ചു.

“ഹോസ്റ്റലിൽ എപ്പോഴും രണ്ടു പേര് കൂടിയാലും സംസാരിക്കാൻ ഒരു വിഷയമേ ഉണ്ടാവൂ. സെക്സ് . അല്ലെങ്കിൽ പെണ്ണ്…അതിപ്പം ഗേൾസ് ഹോസ്റ്റലിലും അതായിരിക്കും. സെക്‌സും ആണും. അല്ലെ? ചേച്ചിയും ഹോസ്റ്റലിൽ ആരുന്നല്ലോ…”

മനീഷ ചിരിച്ചു.
“എന്നെ പറ്റി നിന്റെ കേൾക്കെ ഫ്രെണ്ട്സ് സെക്സിയായി സംസാരിക്കുമോ?”

അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി മനീഷ ചോദിച്ചു.

അവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് ഒരു വല്ലാത്ത തിളക്കം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു എന്ന് അവനു തോന്നി. വല്ലാത്ത ഒരു മയക്കം. ഒരിളക്കം. പുതിയ ഒരു ഭാവം. ഇടയ്ക്ക് ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പുന്നത് പോലെയും അവന് തോന്നി.

മനോജിനത് അദ്‌ഭുതമായി തോന്നിയില്ല. അളിയൻ സിംഗപ്പൂരാണ്. പ്രസിദ്ധമായ ടെക്ട്രോണിക്സിൽ. പ്രോഗ്രാം മാനേജർ. ചേച്ചിയോടും വരാൻ പറഞ്ഞതാണ്. സ്ഥലവും കൃഷിയും ഒന്നും ഉപേക്ഷിക്കാൻ ചേച്ചിക്ക് മനസ്സ് വന്നില്ല. വർഷത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ തവണ മാത്രമേ അളിയൻ വരികയുള്ളൂ. ആള് പാവമാണ്. സ്നേഹമുമുള്ളവനാണ്. എന്നിരുന്നാലും അങ്ങോട്ട് പോവുക എന്ന ആശയത്തോട് ചേച്ചി ഒരിക്കലും യോജിച്ചിരുന്നില്ല. ചേച്ചിയുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ സുഖമായി ജീവിക്കാനുള്ളതൊക്കെ നാട്ടിലുണ്ട്. അളിയന്റെ വീതതിലുള്ള സ്ഥലം ആർക്കോ പാട്ടത്തിന് കൊടുത്തിട്ട് വളരെ നാളുകളായി. ഈ വീടും സ്ഥലവുമൊക്കെ തനിക്കും ചേച്ചിക്കും മാത്രമുള്ളതാണ്. അപ്പോഴെന്തിനാണ് മറ്റൊരു നാട്ടിൽ, അതും ഉറ്റവരോ ഉടയവരോ ഒന്നുമില്ലാത്തിടത്ത് അദ്ധ്വാനിക്കുന്നത് ? ബിസിനസ്സിലാണ് താല്പര്യമെങ്കിൽ അത് നാട്ടിലുമാകാമല്ലോ?
അതുകൊണ്ടു തന്നെ ജീവിതത്തിന്റെ സുഖമെന്നത് ചേച്ചി അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. സുന്ദരമായ ദേഹവും ആരോഗ്യവുമുണ്ടെങ്കിലും ഭർതൃസുഖമറിയാത്ത ഒരു പെണ്ണിന് മറ്റുള്ളവർ തന്നെ താൽപ്പര്യത്തോടെ നോക്കുമ്പോൾ അതിഷ്ട്ടപ്പെടും. തീർച്ച. അതാണ് ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ചോദിക്കുന്നത്.

“പറയെടാ..എന്നെപ്പറ്റി എന്തൊക്കെയാ നിന്റെ ഫ്രെണ്ട്സ് പറയുന്നേ?”

“ചേച്ചീടെ ഫേസ്ബുക്ക് പേജിൽ കയറി എന്നും അവന്മാർ ഫോട്ടോസ് ഒക്കെ നോക്കും…”

മനീഷയുടെ കണ്ണുകളിൽ പുതിയ ഒരു തിളക്കം അവൻ കണ്ടു.

“എപ്പഴ്? പകലോ രാത്രീലോ?”

“രാത്രീല്…അപ്പഴല്ലേ സമയമുള്ളൂ,”

“എന്നിട്ട്?”

“എന്നിട്ട് ഒത്തിരി പൊക്കി പറയും…”