“ഒന്നൂല്ല്യ…”
അവളുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ അവന് പറഞ്ഞു.
വിനീത തോട്ടിലെ വെള്ളത്തിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ വിവേക് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
ഗൌരവമാണ്.
കടുപ്പത്തിലാണ് ആള്‍!
ശ്യെ!
എങ്ങനെ മുഖത്ത് നോക്കും?
ചേച്ചി എന്തൊക്കെയായിരിക്കും തന്നെപ്പറ്റി കരുതുക?
പക്ഷെ…
ദേഷ്യമുണ്ടെങ്കില്‍ കാപ്പിയുമെടുത്ത് തന്‍റെ അടുത്തേക്ക് ഈ തോട്ടിന്‍ കരയിലേക്ക് വന്നത് എന്തിന്?
തന്നെ എന്ത് കൊണ്ട് വഴക്ക് പറയുന്നില്ല?
“ചേച്ചി…സോറി..ഇനി ഞാന്‍…”
കാപ്പി കുടിക്കുന്നതിനിടയില്‍ അവള്‍ വിറയ്ക്കുന്ന സ്വരത്തില്‍ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു.
അവള്‍ ഉടനെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
വിവേക് അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
“ഇനി ഞാന്‍ എന്ന് വെച്ചാല്‍?”
ചിരിക്കിടയില്‍ അവള്‍ ചോദിച്ചു.
“ഞാന്‍ കണ്ട കാര്യം നീയിനി ഒരിക്കലും ചെയ്യില്ല്യന്നോ?”
വിവേക് വീണ്ടും ചമ്മി.
“ചേച്ചി, പ്ലീസ്…പ്ലീസ് ചേച്ചി…ഇനി അതിനെക്കുറിച്ച് പറയാതെ…”
അവന് ദയനീയ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
“സാരല്ല്യ മോനെ…”
അവള്‍ അവന് അഭിമുഖം നിന്ന് പറഞ്ഞു.
“നിന്‍റെ ഏജില് അങ്ങനെ ക്കെ ണ്ടാവും… കതക് ഒക്കെ ലോക്ക് ചെയ്ത് പ്രൈവറ്റ് ആയി ചെയ്യേണ്ടെ കുട്ട്യേ? അല്ലാണ്ട്..അതല്ലേ?”
വിവേകിന് ആശ്വാസമായി.
എങ്കിലും വിനീതയെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ ഇപ്പോഴും ഒരു മടി.
“ഒന്ന് സ്ട്രോങ്ങ്‌ ആങ്കുട്ടിയായി നിക്കെടോ! എന്തിനാ ഈ ചമ്മല്‍? ഞാനല്ലേ കണ്ടുള്ളൂ, അമ്മയോ അച്ഛനോ ഒന്നൂല്ലല്ലോ…”
