അവന്‍ ഫോണ്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തു.
“ആങ്ങ്‌…ജൈസാ എന്തുണ്ടെടാ?”
“എടാ ഞങ്ങള് അങ്ങോട്ട്‌ വരുവാ..നീ വീട്ടില്‍ ഇല്ലേ?”
“ആ പോരെടാ…ഞാന്‍ വീട്ടി തന്നെ ഉണ്ട്…”
“അച്ഛനും അമ്മയും പോയോ?”
അവന്‍ തുടര്‍ന്നു ചോദിച്ചു.
എഹ്? ഇവന്മാര്‍ക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം അച്ഛനും അമ്മയും വീട്ടില്‍ ഇല്ലന്ന്?
വിവേക് അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
“എടാ നിങ്ങക്കെങ്ങനെ…?”
വിവേക് തന്‍റെ അദ്ഭുതം മറച്ചു വെച്ചില്ല.
“എടാ മണ്ണുണ്ണീ…”
ജെയ്സന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“കഴിഞ്ഞ ശനിയാഴ്ച്ച ഞങ്ങള് വന്നപ്പം നിന്‍റെ അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ പുള്ളിക്കാരനും നിന്‍റെ ചരക്ക് അമ്മേം സുഖവില്ലാതെ കിടക്കുന്ന കക്ഷീടെ ചേട്ടനെക്കാണാന്‍ പോകൂന്ന്…നീയത് മറന്നു പോയോ?”
വിവേക് പെട്ടെന്ന് അതോര്‍ത്തു.
അവന്മാരെ സമ്മതിക്കണം!
എത്ര കൃത്യമായാണ് അതൊക്കെ ഓര്‍ത്ത് വെക്കുന്നത്!
അവന്മാര്‍ ഓര്‍ത്തില്ലെങ്കിലെ അദ്ഭുതമുള്ളൂ.
ചേച്ചിയെക്കാണാന്‍ എന്തെങ്കിലും കാരണം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നവന്മാര്‍ ആണ്.
അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്തതാണ് അവര്‍ക്ക് സൗകര്യം.
അപ്പോള്‍ ഇഷ്ടംപോലെ ചേച്ചിയുമായി കിന്നരിക്കാല്ലോ.
“മറന്നൊന്നും പോയില്ല…”
വിവേക് സ്വരം അല്‍പ്പം കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.
“പക്ഷെ മൈര് ജൈസാ നീ അമ്മേപ്പറ്റി പറഞ്ഞാല്‍ ഒണ്ടല്ലോ, നിന്‍റെ പിടുക്ക് ഞാന്‍ ചെത്തും മാപ്പിളെ! ങ്ങ്‌ഹാ…”
“ശരി!”
ജൈസന്‍ ചിരിച്ചു.
“അമ്മച്ചരക്കിനെപ്പറ്റി മിണ്ടണില്ല..അമ്മയെ നീയെടുത്തോ! നിന്‍റെ ചരക്ക് ചേച്ചിയെപ്പറ്റി മിണ്ടാല്ലോ! അവളെ ഞങ്ങള് എടുത്തോളാം…”
“പോടാ പട്ടീ!”
വിവേക് ശബ്ദമുയര്‍ത്തി.
“നിന്ന് ചെലക്കാണ്ട് വരുന്നുണ്ടേ വാ മൈരുകളെ!”
