വിവേകും പ്രവീണും പിന്നെ ലക്ഷ്മിയും 1 [Shamna sajida] 167

“അയ്യോ സൗന്ദര്യദേവതേ, നിങ്ങളെപ്പോലൊരു സുന്ദരിയായ പെൺകുട്ടിയെ ആർക്കാണ് വെറുക്കാൻ കഴിയുക?” ഞാൻ നാടകീയമായി ചോദിച്ചു.

ഒരു സുഹൃത്ത് സ്ത്രീകളുടെ വസ്ത്രം ധരിക്കുമ്പോൾ ഏത് സുഹൃത്തും ചെയ്യുന്നത് പോലെ, ഞാൻ അവനെ തമാശയായി കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി. അവന് എത്രത്തോളം ഇത് സഹിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് എനിക്ക് അറിയണമായിരുന്നു. അവൻ ഒരുപക്ഷേ, “മതി വിവേക്. എന്നെ ഇനി കളിയാക്കരുത്” എന്ന് പറയിപ്പിക്കണം.. അതായിരുന്നു എൻ്റെ ഉദ്ദേശ്യം. ഞാൻ അവനെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.

ഞാനൊരു വിഡ്ഢിയായിരുന്നു! അവൻ എന്നോട് അവന്റെ ഏറ്റവും വലിയ രഹസ്യം പങ്കുവെച്ചു, എന്നിട്ടും എനിക്ക് അവനെ കളിയാക്കാനാണ് തോന്നിയത്.

പക്ഷേ ഇത്രയൊക്കെ കളിയാക്കിയിട്ടും അവൻ ഒന്നും തിരിച്ചു പറഞ്ഞില്ല. പകരം ഒരു പെണ്ണിനെ പോലെ നാണിച്ചുകൊണ്ട് തലതാഴ്ത്തി നിന്നു. ഒരു പുരുഷൻ തൻ്റെ സൗന്ദര്യത്തെ പ്രശംസിക്കുമ്പോൾ ഒരു പെൺകുട്ടി എങ്ങനെയാണോ നാണിക്കുന്നത് അതുപോലെയായിരുന്നു അവനും. അവൻ്റെ കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന എൻ്റെ കൈയ്യിലെ സാരിയുടെ തുമ്പ് അവൻ മെല്ലെ വലിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു, പക്ഷേ ഞാനത് അത്ര എളുപ്പത്തിൽ വിട്ടുകൊടുക്കാൻ തയ്യാറായില്ല. ആ വടംവലിയിൽ ഞങ്ങൾ ഇരുവരും പരസ്പരം അടുത്ത് വന്നു. ഇനിയും അടുത്താൽ അവൻ്റെ മാറിടം എൻ്റെ നെഞ്ചിൽ തട്ടുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അവൻ്റെ മുഖത്ത് എൻ്റെ ശ്വാസം വീശുന്നത് അവന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.

“അല്ല നിന്നെ എന്താണ് ഞാൻ വിളിക്കേണ്ടത്?” ഞാൻ പതിയെ അവനോട് ചോദിച്ചു.