യക്ഷി 5 [താർക്ഷ്യൻ] 519

ഞാൻ നിലൂനോട് പറഞ്ഞു: “എല്ലാം ഞാൻ ഏറ്റു. എനിക്കെന്നാ തരും”..?

“എന്നാ തരാൻ? എന്നെ കേറി പിടിക്കാൻ വന്നത് ഞാൻ മമ്മിയോട് പറയത്തില്ല. അത്രതന്നെ..” അവൾ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു.

“പതുക്കെ പറ മൈരേ”… ഞാൻ ബെഡ്‌റൂം വാതിലിലൂടെ മമ്മി എങ്ങാനും കേറി വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കി. ഓഹ് ഇനി മമ്മി എന്ന് വിളിക്കാനും ഒക്കത്തില്ല. സോഫിയ സേവ്യറിനെ മമ്മി എന്ന് വിളിക്കാനുള്ള യഥാർത്ഥ അവകാശി ആണ്ടെ ഇവിടെ എന്നെ തൂറാൻ പോലും സമ്മതിക്കാതെ ഇരിപ്പാണ്. ഇനി സോഫി ആന്റിയെന്നോ ചേച്ചിയെന്നോ ഒക്കെ വിളിക്കാം.. ഹാം.. ഞാൻ മനസ്സിലോർത്ത് ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസം വിട്ടു.

“എന്റെ മൊണ്ണൻ കതലാളി… മമ്മി ഇവിടെ ഇല്ല. ഹോസ്പിറ്റൽ പോയി”..

“ഏഹ്”..!! ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി..! “എന്നാ കാര്യത്തിന്”..?

“പച്ചമീൻ വാങ്ങിക്കാൻ.. ഹോസ്പിറ്റൽ പോണത് എന്നാ മൈരൊണ്ടാക്കാനാ”..? അവൾ കിടന്ന് ഞൊടിഞ്ഞു.

“അത് തന്നെ മൈരേ മമ്മിക്ക് എന്നാ പറ്റിയെന്ന്”.. (അയ്യോഹ് വായിൽ ‘മമ്മി’ കേറി വന്നല്ലോ. കുഴപ്പമില്ല.. ശവത്തിനു മനസിലാവാനുള്ള ബുദ്ധി ഇല്ല)

“മമ്മിക്ക് അപ്പിടി മേല് നൊമ്പവരാണെന്ന്… അയ്യോ.. പാവം എന്റെ മമ്മി മുഹമെല്ലാം കാണണം”.. നീലു സങ്കടത്തോടെ ഇരുന്നു. എനിക്കും സങ്കടമായി. ഇന്നലെ ഒരു നോട്ടം ഇല്ലാതെ അച്ചാലും മുച്ചാലും അടിയായിരുന്നു. എന്തോ കഴപ്പ് വർദ്ധക ഔഷധം എന്റെ അണ്ണാക്കിലോട്ട് തുപ്പിയത് മാത്രം എനിക്കോർമ്മയുണ്ട്. അതിനു ശേഷം ഞാൻ ഒരു കുതിരക്കുണ്ണ ആയി മാറുകയായിരുന്നു. എന്നാലും.. ശോ.. കഷ്ടമായിപ്പോയി..!

ഞാൻ ചൊദിച്ചു “എന്നിട്ട് നീ എന്നാ കൂടെ പോവാഞ്ഞെ”..?

“ഞാൻ വന്നപ്പോ മട്ടൻ ഇസ്റ്റുവും പോർക്കും നല്ല ചൂടപ്പവും ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു”..!

“അതുകൊണ്ട്”..? എനിക്ക് അതിന്റെ ലോജിക്ക് കിട്ടിയില്ല.

“അപ്പൊ എങ്ങനെ പോവാനാ”..? എന്നെ അവൾ നിഷ്കളങ്കമായ നീലക്കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് നോക്കി..

“അത് ശരി.. നല്ല ബെസ്ററ് മോള്… പോർക്ക് കണ്ടപ്പോ അതിലേക്ക് മൂക്കും കുത്തി വീണു. തള്ളയെ മറക്കുവേം ചെയ്തു. എന്നിട്ടിപ്പോ പാവം മെമ്മി… ഏച്ചു പോ മൈരേ എങ്ങോട്ടേലും” ഞാൻ മുണ്ട് എടുത്ത് മാർക്കച്ച കെട്ടി എണീച്ചു.