യമദേവൻ ഫ്രം കാലപുരി [ചാണക്യൻ] 217

തന്റെ ശിരസ്സ് മടിയിൽ വച്ച് പൊട്ടി കരയുന്ന ശ്രീജയെയാണ് അവൻ കണ്ടത്.

അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നുമിറ്റ അശ്രുകണങ്ങൾ അവന്റെ നെഞ്ചിനെ പൊള്ളിച്ചു.

ആ പുകച്ചിൽ സഹിക്ക വയ്യാതെ ദാസൻ പയ്യെ കയ്യുയർത്തി ശ്രീജയുടെ കവിളിൽ തൊട്ടു.

ഒരു സ്പർശനം തിരിച്ചറിഞ്ഞതും വാവിട്ടു കരയുകയായിരുന്ന ശ്രീജ പതിയെ കണ്ണു തുറന്നു നോക്കി.

അപ്പോൾ അവൾ കണ്ടത് തന്നെയും നോക്കി ചിരിക്കുന്ന ദാസനെ ആയിരുന്നു.

അത് കണ്ട് വിശ്വാസം വരാതെ അവൾ അവന്റെ മുഖം പിടിച്ചു കുലുക്കി നോക്കി.

മൂക്കിൽ നിന്നും ശ്വാസം ഉതിരുന്നുണ്ടോ എന്നു നോക്കി.

അവളുടെ വെപ്രാളം കണ്ടതും ദാസൻ പതിയെ മടിയിൽ നിന്നും എണീറ്റു നിന്നു.

“ഏട്ടാ….എന്താ പറ്റിയെ എന്റെ ഏട്ടന് ”

ശ്രീജ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പതിയെ കൈ വച്ചു തടവിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഭാര്യയെ കണ്മുന്നിൽ വീണ്ടും കാണാൻ പറ്റിയതിന്റെ ആഹ്ലാദം ആയിരുന്നു അവന്.

ശ്രീജയെ ചേർത്തു പിടിച്ചു ആ ചോര ചുണ്ടുകളിൽ അവൻ അമർത്തി മുത്തം നൽകി.

ഭർത്താവിന്റെ കൈയിൽ നിന്നും പെട്ടെന്നുള്ള ചുംബനം കിട്ടിയതിന്റെ ഞെട്ടലിൽ ആയിരുന്നു ശ്രീജ.

അവളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു കൊണ്ട് ദാസൻ
പറഞ്ഞു.

“മോളെ ശ്രീജേ ഇതുവരെ ചെയ്തതിന് എല്ലാം മാപ്പ്..ഇത്രയും നാൾ ഞാനുപദ്രവം മാത്രേ തന്നിട്ടുള്ളൂ നിങ്ങൾക്ക്..എല്ലാത്തിനും ഞാൻ കാലു പിടിച്ചു മാപ്പ് ചോദിക്കുവാ ”

ദാസൻ നിറ കണ്ണുകളോടെ ശ്രീജയുടെ കാലിൽ തൊട്ടു തൊഴാൻ നോക്കി.

“അരുതേട്ടാ ഒരിക്കലും എന്റെ കാല് ഏട്ടൻ പിടിക്കരുത്..എൻറെന്നല്ല ഒരാളുടെയും മുന്നിൽ ഏട്ടന്റെ തല കുനിയരുത്..അത് എനിക്ക് സഹിക്കില്ല ”

ശ്രീജ തേങ്ങിക്കൊണ്ട് ദാസന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി.

അവൻ അവളുടെ നെറുകയിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

“അച്ഛാ……………”

നീട്ടി വിളിച്ചു കൊണ്ട് മാളൂട്ടി അങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടി വന്നു.

മകളെ കണ്ടതും ദാസൻ സന്തോഷത്തോടെ അവളെ വാരിയെടുത്തു.

ആ കുഞ്ഞി കൈകളിലും കാലിലും മുഖത്തും അവൻ ചുംബിച്ചു.

അച്ഛന്റെ സ്നേഹ ചുംബനങ്ങൾ കിട്ടിയതും മാളൂട്ടിയുടെ കുഞ്ഞി കണ്ണുകളും തിളങ്ങി.

അവൾ തന്റെ കുഞ്ഞി കൈകൾ കൊണ്ട് അച്ഛനെ ചുറ്റി പിടിച്ചു.

ഓർമ വച്ച കാലം തൊട്ട് ഇന്ന് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അവൾക്ക് അച്ഛന്റെ ഉമ്മകൾ കിട്ടിയത്.