ഒരു എം വി ഐ യുടെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ [Sahrudayan] 528

ഒരു ദിവസം ഡോക്ടറുടെ വീട്ടിൽ ഒത്തുകൂടിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത് അവിടെ കാർ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഷീബയ്ക്ക് ലൈസൻസ് ഇല്ലെന്ന്.

“സാജാ, ഇത്രയും നാൾ എന്താ ഇത് എന്നോട് പറയാതിരുന്നത്. നാളെ ഷീബയെ ഓഫീസിലേയ്ക്ക് വിടൂ, ബാക്കിയെല്ലാം ഞാൻ ശരിയാക്കാം”.

ഷീബയ്ക്കും ഇതുകേട്ടപ്പോൾ വലിയ ആവേശമായി. ഡ്രൈവിംഗ് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും ദൂരെയൊന്നും പോകാറില്ല, കാരണം ലൈസൻസ് ഇല്ലല്ലോ. എത്രയും വേഗം അതുകിട്ടിയാൽ പിന്നെ ഒട്ടും പേടിക്കാതെ വണ്ടിയുമായി ഒറ്റയ്ക്കും പോകാമല്ലോ എന്നവൾ ഓർത്തു.

“ഞാൻ നാളെ പോകുമ്പോൾ കൂടെ വന്നാൽ മതി തിരിച്ച് ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നുവിടാം”.

“ശരി രാജു”, അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു.

അവൾക്കൊരു ലൈസൻസ് ആയാൽ എന്തിനും ഏതിനും താൻ കൊണ്ടുപോകുന്നത് വേണ്ടിവരില്ലല്ലോ എന്നത് സാജനും സന്തോഷമായി. ഒത്താൽ നാളെമുതൽ ഒരു പുതിയ ചരക്ക് കൈപ്പിടിയിൽ ആകുമെന്ന ഒരു പ്രതീക്ഷ എനിക്കുമുണ്ടായി. ഓരോ ഭാഗ്യം വരുന്ന വഴിയേ….

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഞാൻ വണ്ടിയുമായി ഷീബയുടെ വീട്ടിലെത്തി. സാജൻ ആശുപത്രിയിലേയ്ക്ക് പോയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മുഖത്തു നല്ല തെളിച്ചവും പുഞ്ചിരിയുമായി ഷീബ എന്നെയും കാത്തു നിൽക്കുകയാണ്.

“രാജു, ഒരു ചായ എടുക്കട്ടേ”

“വേണ്ട ഡോക്ടർ, ഞാൻ കഴിച്ചു”

“എന്തിനാ ഈ ഡോക്ടർ വിളി, ഷീബയെന്നു പറഞ്ഞാ പോരേ”

“അല്പം ബഹുമാനം തരാമെന്നു കരുതി”, ഒരു ഒളിഞ്ഞു നോട്ടത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു

“അത്രയ്ക്ക് ബഹുമാനമൊന്നും വേണ്ട, സഹായിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ അതങ്ങു ചെയ്‌താൽ മതി.എപ്പോൾ തിരിച്ചുവരാൻ പറ്റും?”