മൂന്ന്‌ പെൺകുട്ടികൾ 2 [Sojan] 422

“കണ്ടാലെന്നാ?”

“എന്റെ ഈശ്വാരാ കുറച്ചെങ്കിലും ബുദ്ദിയുണ്ടായിരുന്നേൽ ഇതിനെ മന്ദബുദ്ദി എന്നെങ്കിലും വിളിക്കാർന്നു”

“പോടീ”

“പോടാ പോട്ടാ, എന്റെ പൊന്ന്‌ ശ്യാമേ പോയിതാ”

“പോകാം, പക്ഷേ നിന്റെ ഷഡ്ഡി എനിക്ക് തരണം”

“ഒന്ന്‌ പൊയ്ക്കേ, അതൊന്നും തരില്ല”

“എന്നാ ഞാൻ പോകുന്നുമില്ല”

“എടാ നിനക്കെന്തിനാ എന്റെ ഷഡ്ഡി?”

“ഉമ്മവയ്ക്കാൻ”

“പിന്നെ ഉമ്മവയ്ക്കാൻ, വേണേൽ എന്റെ മുഖത്ത് ഉമ്മവച്ചോ?”

“അത് പിന്നെ, ഇപ്പോൾ ഇത് താ”

“പോ തരില്ല”

ഈ സമയമെല്ലാം അവളുടെ രണ്ട് കൈകളും ഉരത്തിന്റെ ഭാഗത്തായി എന്റെ കൈകൾ കൊണ്ട് കോർത്താണ് ഞാൻ അവളെ പിടിച്ചിരിക്കുന്നത്. എന്റെ ഒപ്പം ആരോഗ്യമുള്ള അവൾക്ക് വേണമെങ്കിൽ എന്നെ തട്ടിമാറ്റി കടന്നു പോകാമെന്നതിനാൽ ഞാനും നോക്കിയും കണ്ടുമാണ് നിൽക്കുന്നത്. ആ കാലത്ത് കവിതയും, അർച്ചനയും മാത്രമേ എന്റെ ശക്തിയെ വെല്ലുവിളിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. പൂപോലെ മൃദുലതയാർന്ന കവിതയ്ക്ക് എവിടുന്ന്‌ ആ ആരോഗ്യം വന്നു എന്നത് ഇന്നും അത്ഭുതമാണ്.!! അർച്ചനയുമായി ഇത്രയും വലിയ പിടിവലി ആദ്യമാണ്.

“നിനക്ക് എന്താ നഷ്ടം അത് തന്നാൽ”

“തിരിച്ച് വാങ്ങാനൊക്കെ ഭയങ്കര പാടാ”

“അത് സാരമില്ല”

“പിന്നെ സാരമില്ല, അത് കൊണ്ടുപോയിട്ട് എന്നെ കളിയാക്കാനല്ലേ?”

“കളിയാക്കുകയൊന്നുമില്ല”

“നിനക്ക് നാണമില്ലേ ഇതൊക്കെ ചോദിക്കാൻ?”

“നാണിച്ചാൽ കാര്യം വല്ലതും നടക്കുമോ പൊട്ടീ?”

“എന്തോന്ന്‌ കാര്യം?”

(ആ കാലഘട്ടത്തിൽ വാണം എന്നൊന്നും ഇന്നത്തെ അത്രയും പബ്ലിക്കായി ആരും പറയാറില്ല. ഇനി അവൾ പറഞ്ഞതു പോലെ മന്ദിപ്പായ എന്റെ അഞ്ജത കൊണ്ട് അറിവില്ലാത്തതാണോ എന്നതും അറിയില്ല. അതിനാൽ ആ വാക്ക് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല)

“അതെന്താന്ന്‌ അറിയില്ലേ?”

“ആ ഇല്ല” ആ സംസാരത്തിൽ നിന്നും അറിയാമായിരുന്നു അവൾക്ക് അറിയാമെന്ന്‌. ആ വീട്ടിലെ ആര് വാണമടിച്ചില്ലെങ്കിലും അർച്ചന അടിക്കും എന്നത് ഉറപ്പായിരുന്നു. പേപ്പർ എടുക്കാൻ വരുമ്പോൾ അവൾ തുടയിടുക്ക് അമർത്തി സുഖിച്ചിരുന്നത് എനിക്ക് ഓർമ്മയുണ്ടായിരുന്നു.

“നിനക്കിപ്പോൾ ആയില്ലേ? അതുപോലെ എനിക്കും ആകേണ്ടെ?”

“അതിനിതെന്തിനാ?”

“അതൊക്കെയുണ്ട്”

“വിട് പോകട്ടെ”

“അത് താ”

“അത് വൃത്തികെട്ടിരിക്കുവാ”

“അതാ എനിക്ക് വേണ്ടത്”

“ഛെ ഒന്ന്‌ പോയ്ക്കേ ചെറുക്കാ”

“പെണ്ണേ പ്ലീസ് കൊതികൊണ്ടല്ലേ, ഞാൻ നിന്നോട് ഇങ്ങിനാണേൽ ഇനി മിണ്ടില്ല”