ആരാധികയുമായി [Sumesh Vasudevan] 187

ഞാൻ ഹോട്ടലിൽ എത്തി. നേരെ റിസപ്ഷനിൽ ചെന്നു. ഭാഗ്യം. നുമ്മ കസിൻ ക്ടാവ് ഇല്ല. ഒരു ചോക്ക്ലേറ്റ് ബോയ് അവന്റെ അളിഞ്ഞ ചിരിയുമായി നിൽക്കുന്നു. ഞാൻ കാര്യം പറഞ്ഞു. നന്ദനെ കാണാൻ വന്നതാണ് എന്ന് പറയാൻ പറഞ്ഞു.

സാർ വിളി ഒഴിവാക്കിയത് അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചെന്നു തോന്നി. “എസ് സാർ. ബ്യുട്ടിഫുൾ. ഓക്കേ സാർ”, എന്നൊക്കെ അവൻ വെച്ചു കാച്ചുന്നു. എന്തോന്ന് ബൂട്ടി? ഇതെന്താ മമ്മൂട്ടി ഡയലോഗാ? ഞാൻ ചുമ്മാ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു.

“മാഡം, സാർ ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു”. ഞാൻ അവനെ ഒന്ന് ഇരുത്തി നോക്കി. “റൂം നമ്പർ 514. ഫിഫ്ത് ഫ്ലോർ” അവൻ ഉവാച.

ഞാൻ നേരെ ലിഫ്റ്റിൽ കയറി മോളിലോട്ടു പോയി. നീണ്ട ഇടനാഴിയിൽ കൂടെ ഞാൻ നടന്നു. വിജനമായ ഇടനാഴി. ഒരു ശബ്ദവും കേൾക്കുന്നില്ല. എന്താടീ? നീ ആൽഫ്രഡ് ഹിച്ഹോക്കിയോ? ഹൊറർ വെച്ചു കളിക്കുന്നോ? അല്ല, അവിടെങ്ങും ആരേം കണ്ടില്ല. ഓക്കേ? 514 കണ്ടു പിടിച്ചു.

ഞാൻ ടക്ക്..ടക്ക്.. മുട്ടി. നതിങ് ഡൂയിങ്. എന്ന് വെച്ചാൽ ഒരനക്കവും ഇല്ലാന്ന്. വീണ്ടും ഞാൻ “ടക്ക്..ടക്ക്.ടക്ക്..” ഒരെണ്ണം ഫ്രീ ആയിട്ടും കൂടെ ഇട്ടു. മുട്ടുവിൻ തുറക്കപ്പെടും. വെറുതെ ആയില്ല. വാതിൽ തുറക്കപ്പെട്ടു. ദേ നിക്കുന്നു നുമ്മ നന്ദൻ മേനോൻ.

ആഹാ, ആള് ഫ്രീലാൻസർ ആണല്ലോ? എന്ന് വെച്ചാൽ ആള് ഫ്രീ ആയിട്ട് നിൽക്കുന്നു എന്ന് കവി (അല്ല, ഇതല്ലേ കവി? അത് വേറെ കവി) എന്ന് വെച്ചാൽ ഒരു ലുങ്കി മാത്രേ ഉള്ളൂന്ന്. ബാക്കി ബോഡി ഫ്രീ ആണ്.

“ആരാ? എന്ത് വേണം?”, നന്ദൻ ചോദിച്ചു. “ഞാൻ ആരാധികയാണ്”, ഞാൻ മൃദുലമായി പറഞ്ഞു. ഒരു മൃദുലത ഒക്കെ ഇരിക്കട്ടെ. അല്പം ഡെക്കറേഷൻ കിടക്കട്ടെ.

“ഓ, എന്നാൽ ആരാധിക വാ”, നന്ദൻ എന്നെ അകത്തോട്ടു ക്ഷണിച്ചു. ആള് അല്പം സോമരസം കഴിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു തോന്നി. കവിക്ക് ഒരു ചെറിയ ചാഞ്ചാട്ടം പോലെ? ഞാൻ അന്ന നടയിൽ അകത്തു കയറി. അന്ന നടയോ? ചുമ്മാ!! ഞാൻ കുണ്ടിയും കുലുക്കി നടന്നു. അത്രേയുള്ളു.

നന്ദൻ ഡോർ അടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. “ഇരിക്ക്”,നന്ദൻ പറഞ്ഞു. ഞാൻ ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കി. വലിയ റൂം. ഒരു സോഫയിൽ ഞാൻ ഇരുന്നു. ടീപ്പോയിൽ ഗ്ലാസ്, റെമി മാർട്ടിൻ, ഐസ് ക്യൂബ്സ്. ആ കൊള്ളാം, നല്ല ലുക്ക് ഉണ്ട്. ഞാനോർത്തു.