”അല്ല രവിയേ എന്താ നിങ്ങളീ രമയുടെ വീടിന്റെ ഗേറ്റിന് മുന്നില് ങേ ങേ… ”
താന് ഇന്നലെ രാത്രി ആളിനെ കൊണ്ട് ഇക്കരവിട്ടകാര്യവും മറ്റും രവി ചാക്കോച്ചനോടും വിശദീകരിച്ചു.
”ചതിച്ചോ… രമ അവിടുള്ളോണ്ടല്ലേ അവള് തുണിയലക്കണതും മുറ്റമടിക്കണതും കാണാനായിട്ട് ചായകുടിക്കാനെന്ന മട്ടില് ഇവിടെ ആള് കൂടണത്… എങ്ങാണ്ടൂന്ന് വന്നവന് രമയേയും അടിച്ചോണ്ട് പോയോ ഈശോയേ….” ചാക്കോ നെഞ്ചത്ത് കൈവെച്ചു.
”വന്നേ വന്നേ നമുക്കൊന്ന് നോക്കാം… ഇനി അവന് കൊന്നിട്ടേച്ച് വല്ലോം പോയേക്കുവാണോന്ന്…” പ്രഭാകരന് മരത്തടികൊണ്ടുള്ള രമയുടെ ഗേറ്റ് പൊക്കിമാറ്റിവെച്ചിട്ട് മുറ്റത്തേക്ക് കയറി.
”സൂക്ഷിക്കണേ… വിരലടയാള വിദഗ്ദ്ധര് വന്നാല് നിങ്ങള് കുടുങ്ങത്തേയുള്ളൂ…”
പിന്നില് നിന്ന് രവി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
”ഞാനൂടെ വരാം… ഇത്രനാളും ചായക്കട ഇവിടെ നടത്തിയിട്ടും ഈ മുറ്റത്തൊന്ന് കാല്കുത്താന് പറ്റീട്ടില്ല…” ചാക്കോയും മുറ്റത്തേക്ക് കയറി.
”മുറ്റത്തെന്തിനാ കാല് കുത്തണേ അച്ചായന്റെ കണ്ണെപ്പോഴും ആ മുറ്റത്തുണ്ടല്ലോ…” രവി പിന്നില് നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
”എന്താരവിയണ്ണാ അവിടെ…” പത്രം ഇടുന്ന ഗോപകുമാര് ആയിരുന്നു. സൈക്കിളില് ഒരുകാല് താഴെകുത്തി നിന്നാണ് അവനത് ചോദിച്ചത്.
”കൊച്ചുപിള്ളേരൊന്നും അറിയണ്ട കാര്യമല്ല… പോടാ പോടാ…”
”ഞാന് കൊച്ചല്ല. ഞാന് പ്ലസ്ടു കഴിഞ്ഞ് എന്താ പ്രശ്നം രമയക്ക ആത്മഹത്യ ചെയ്തോ…”
”അല്ല കൊന്ന്… പോടാ പോടാ…അവന്റെയൊരു രമയക്ക…” രവി ഗോപകുമാറിന് നേരെ കയ്യോങ്ങി.
ഗോപകുമാര് സൈക്കിള് ആഞ്ഞ് ചവുട്ടി അവിടെനിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു.
രമയുടെ വീടിന് ചുറ്റും നടന്ന് പ്രഭാകരനും ചാക്കോയും അവരുടെ ചായിപ്പിലെത്തി.
”അകത്തൂന്ന് അനക്കമൊന്നും കേള്ക്കുന്നില്ലല്ലോ ചാക്കോയേ…”
”ആരേലും ഊക്കിയിട്ട് ബോധം കെടുത്തിയതാണോ…”
”ങാ… ശരിയാ ചെലപ്പം കോത്തിലടിച്ചാല് ബോധം കെടും…” പ്രഭാകരന് പറഞ്ഞു.
”ഛീ നിങ്ങള് രാവിലെതന്നെ ഇങ്ങനെ കൊതം എന്നൊന്നും പറയാതേ… മ്ളേച്ചന്”
”രമേടെ കൊതം നോക്കിയിരുന്ന് ചായ അടിക്കാമെങ്കില് ഞാന് കൊതം എന്ന് പറയുന്നതില് എന്ത് തെറ്റാ ചാക്കോയേ… പറ… പറ…”
”ചായ അല്ലേ അടിക്കുന്നത്… അല്ലാതെ വാണം ഒന്നുമല്ലല്ലോ… ” ചാക്കോയും
Adipoli
Adipoli Tudakkam…….
????