അമ്മയാണെ സത്യം 7 [Kumbhakarnan] 362

കിടക്കയിലേക്ക് വീണു. അധികം വൈകാതെ അവൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു. തൻ്റെ പതിവ് വേഷമായ ബ്ലൗസും മുണ്ടും മാറിൽ ഒരു തോർത്തും ധരിച്ച് മകൻ്റെ നെറ്റിയിൽ ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്ത് അവൾ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി.

ചോറും കറികളും ഉണ്ടാക്കാൻ ഇന്ന് പതിവിലും കൂടുതൽ ഉത്സാഹം തോന്നി.  ഇന്ന് താൻ വച്ചുണ്ടാക്കുന്നത് കഴിക്കുന്നത് തന്റെ മകൻ മാത്രമല്ലല്ലോ. പിന്നെ ? പിന്നെ തനിക്ക് ആരാണവൻ ? അവൾ സ്വന്തം മനഃസാക്ഷിയോട് ചോദിച്ചു. ഇന്നു രാവിലെ വരെ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചു പറയാൻ സാധിച്ചിരുന്നു ,ഇവൻ എന്റെ പൊന്നുമോൻ എന്ന്. എന്നാൽ ഇപ്പോഴോ…? അതിനുമപ്പുറം അവൻ തന്റെ എന്തെല്ലാമോ ആണ്. തന്റെ വേദനകൾ….ദുഃഖങ്ങൾ ഒക്കെ കണ്ടറിഞ്ഞ് തന്നെ സ്നേഹം കൊണ്ട് വീർപ്പുമുട്ടിച്ച, തന്റെ ജീവനിൽ പാതി.

ഇരുൾ മൂടിയ തൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇറ്റു വെളിച്ചവുമായി കടന്നുവന്ന എന്റെ പൊന്ന്. എത്രയോ കാലമായി ഈ ജീവിതത്തിന് ആത്‍മഹത്യയിലൂടെ ഒരു ഫുൾ സ്റ്റോപ്പ് ഇടാൻ താൻ ആലോചിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ട്..! അതിനായി ,രാവിന്റെ മദ്ധ്യ യാമങ്ങളിൽ പുഴവക്കോളം നടന്നു പോയിട്ടുമുണ്ട്. പക്ഷെ അപ്പോഴൊക്കെ ഒന്നുമറിയാതെ കിടന്നുറങ്ങുന്ന തന്റെ മകന്റെ മുഖം മനസ്സിൽ തെളിയും. താൻ പോയാൽ പിന്നെ അവനാരുണ്ട്..? അച്ഛൻ എന്നുപറയുന്ന മനുഷ്യൻ ഒരിക്കലും തിരിഞ്ഞുനോക്കില്ല.

മോന്റെ മുത്തച്ഛൻ ഈ സ്വത്തുവകകൾ എല്ലാം മോന്റെ പേരിൽ എഴുതിവച്ചിട്ടായിരുന്നല്ലോ മരിച്ചത്. അത് അങ്ങേരെ ഒട്ടൊന്നുമല്ല ഭ്രാന്തുപിടിപ്പിച്ചത്. അതിനു ശേഷം അങ്ങേരുടെ ശത്രുക്കളുടെ പട്ടികയിൽ എന്നോടൊപ്പം അവനും സ്ഥാനം പിടിച്ചു.  താൻ ഇല്ലാതെയായാൽ ആ മനുഷ്യൻ തന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഒരിക്കലും തിരിഞ്ഞുനോക്കില്ല. അതുകൊണ്ടുമാത്രമാണ് ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാതിരുന്നത്. തന്റെ മോന് വേണ്ടി തനിക്ക് ജീവിച്ചേ മതിയാകൂ.

എല്ലാ ആശകളും നെഞ്ചിനുള്ളിൽ കുഴിതോണ്ടി പുതച്ചിട്ടായിരുന്നു തന്റെ