അറവുകാരൻ 2 [Achillies] [Climax] 1167

അടിക്കുന്നെ….”

“ആഹ്…അമ്മെ….”

അവന്റെ കൈ ഓരോ അടിയിലും തെറിച്ചു ചാടുന്ന ഭാനുവിന്റെ ആന ചന്തിയിൽ ആഞ്ഞു പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ തേങ്ങി.
തന്റെ മേലെ തീർക്കുന്നത് കവലയിലെ നാണക്കേടാണ് എന്നറിഞ്ഞ ഭാനു പിന്നീടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.
തന്റെ കരച്ചിൽ അവനു ഇന്ധനമാകും എന്ന് അറിയാവുന്ന ഭാനു വേദന കടിച്ചുപിടിച്ചു.

“അവനെന്നെ അറിയില്ല…അരവിന്ദൻ വിചാരിച്ചാൽ, അവളേം അവളുടെ മോളേം കൂടെ കിടത്തും……
അതെ അതവൻ കാണണം…”

അരവിന്ദൻ മുരണ്ടു.

വൈകിട്ട് കവലയിൽ നിന്നും ഏറ്റ നാണക്കേടുമായി അരവിന്ദൻ എത്തിയത് പിള്ളയുടെ വീട്ടിൽ ആയിരുന്നു.
അരവിന്ദൻ വച്ച് നീട്ടിയ കുപ്പി കണ്ട പിള്ള വിഷമാണെങ്കിലും പച്ച എന്ന നിലയിൽ വലിച്ചു കയറ്റി കുഴഞ്ഞു കിടന്നു.
അകത്തു കയറിയ അരവിന്ദൻ ഭാനുവിനുമേൽ വലിഞ്ഞു കയറി.
കവലയിലെ സങ്കടങ്ങൾക്ക് ഒരാശ്വാസം ആയിക്കോട്ടെ എന്ന് കരുതിയ ഭാനു അത് സമ്മതിച്ചുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്നാൽ കവലയിലെ കലി ഭാനുവിന്റെ ദേഹത്തു അവൻ തീർക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ അവൾ ആഹ് നിമിഷത്തെ ശപിച്ചു പോയി.
കലി മുഴുവൻ രേതസ്സായി ഭാനുവിന്റെ തുടയിടുക്കിൽ ഒഴുക്കി അരവിന്ദൻ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ, ഭാനുവിന്റെ ദേഹം നിറയെ ചുവന്ന പാടുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.

ആടിയുലഞ്ഞു മുന്നിലെത്തിയ അരവിന്ദൻ തിണ്ണയിൽ മലർന്നു കിടന്നിരുന്ന പിള്ളയുടെ നെഞ്ചിൽ ചേർത്ത് വച്ചിരുന്ന ചാരായ കുപ്പി വലിച്ചെടുത് ഒരു കവിൾ കുടിച്ചു, തല കുലുക്കി.

ഷർട്ട് തോളിൽ ഇട്ട് മുണ്ടൊന്നു ഉരിഞ്ഞുകെട്ടി അരവിന്ദൻ ഇറങ്ങുമ്പോൾ, അവൻ പറിച്ചെറിഞ്ഞ മുണ്ടു മാത്രം വാരി ചുറ്റി, ഭാനു പടിയിൽ വന്നു ദഹിപ്പിക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവനെ നോക്കി.

“നിന്റെ പിള്ളയെ അകത്തു കയറ്റി കിടത്തെടി….ഇല്ലേൽ മഞ്ഞുകൊണ്ട് മരക്കും…”

“ഡാ ഇനി മേലിൽ നീ ഈ പടി ചവിട്ടിപ്പോവരുത്.
…….കണ്ടവരുടെ കൈയ്യിന്നു തല്ലു വാങ്ങിക്കൂട്ടി നിനക്ക് കലി തീർക്കാനുള്ളതല്ല ഞാൻ…”