ബ്രഹ്മഭോഗം 2 [Master] 238

ഏറിയാല്‍ പത്തൊമ്പതോ ഇരുപതോ വയസ്സ് പ്രായം കാണും; ഇരുനിറം. സാമാന്യം സൌന്ദര്യമുള്ള തുടുത്ത മുഖം. മുഖത്തെ ഏറ്റവും ആകര്‍ഷക ഘടകം അവളുടെ ചുണ്ടുകളായിരുന്നു. ചുവന്നു തുടുത്ത നനവുള്ള ചുണ്ടുകള്‍. കീഴ്ചുണ്ട് തൊണ്ടിപ്പഴം പോലെ മലര്‍ന്നിട്ടാണ്. ചുണ്ടുകള്‍ തമ്മിലടുക്കാതെ വിടര്‍ന്നാണിരിക്കുന്നത്. നീളമുള്ള കഴുത്തില്‍ ഏതോ തകിട് കെട്ടിയ ഒരു കറുത്ത ചരട്. അതിനു താഴെയാണ് സംഭവബഹുലമായ കാര്യങ്ങള്‍ ഉള്ളത്. ഒരു നരച്ച ഇളം ചുവപ്പ് നിറത്തിലുള്ള ചെറിയ ബ്ലൌസ് ആണ് ആ വിരിഞ്ഞു കൊഴുത്ത ദേഹം മറയ്ക്കാനായി അരയ്ക്ക് മീതെ ആകെപ്പാടെ അവള്‍ ധരിച്ചിരുന്ന വസ്ത്രം. തേങ്ങകളുടെ മുഴുപ്പുള്ള അവളുടെ മുലകളെ ഒരുതരത്തിലും പൂര്‍ണ്ണമായി മറയ്ക്കാന്‍ ആ വസ്ത്രത്തിന് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. പിന്നെന്തിനാണ് ഇത്രയേറെ ബുദ്ധിമുട്ടി അവളത് വലിച്ചു കയറ്റിയത് എന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല. അതിനടിയില്‍ അവളൊന്നും ഇട്ടിട്ടില്ല എന്ന സൂക്ഷ്മമായ അറിവ് എരിതീയില്‍ വീണ എണ്ണ പോലെ എന്റെ കാമാഗ്നിയെ ആളിക്കത്തിച്ചു.

ബ്ലൌസിന്റെ മുകളില്‍ തമ്മിലമര്‍ന്ന മുലകളുടെ വിള്ളലും, താഴെ കാല്‍ഭാഗത്തോളം ബ്ലൌസിന് പുറത്തേക്ക് ചാടിക്കിടക്കുന്ന അവയുടെ കൊഴുപ്പും എന്റെ സ്ഥിതി പരമദയനീയമാക്കി. ബ്ലൌസിന് താഴെ ഒരു വിശാലമായ മൈതാനം പോലെ പരന്നു കാലിയായിക്കിടക്കുന്ന വയര്‍. രണ്ടു വശങ്ങളിലും മടക്കുകളുടെ ബഹളം. ഒരു കൈലിയാണ് പൊക്കിളിനു താഴ്ഭാഗം മറയ്ക്കാനുള്ള ദൌത്യം ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുന്നത്. പൊക്കിളില്‍ നിന്നും ഏതാണ്ട് ഒരു ചാണ്‍ താഴെയാണ് കൈലിയുടെ ബന്ധനയിടം. ബര്‍മുഡയുടെ ഉള്ളില്‍, ഷഡ്ഡിക്കും ഉള്ളില്‍ നല്ല നീരൊഴുക്ക് നടക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. മലര്‍ന്ന കീഴ്ചുണ്ട് നാവുനീട്ടി നക്കിക്കൊണ്ട്‌ എന്നെ കോപത്തോടെ നോക്കി നിന്നിരുന്ന അവളോട്‌ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു:

“ഞാന്‍ വിഷ്ണു; ആറ്റൂര്‍ മനേന്നാ”

ആ മുഖഭാവം മാറിയ മാറ്റം ഒന്ന് കാണേണ്ടത് തന്നെയായിരുന്നു. കിഴക്കന്‍ കാറ്റിന്റെ ശക്തിയില്‍ വാനം നിറഞ്ഞു പടര്‍ന്നിരുന്ന കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ ഒറ്റയടിക്ക് അപ്രത്യക്ഷമായ പോലെ.

“യ്യോ ആറ്റൂ മനേന്നോ? വാമനന്‍ അങ്ങുന്നിന്റെ?” അവള്‍ ദേഹമാകെ എന്തോ കത്തിപ്പടര്‍ന്ന ഭവാത്തോടെ, ഉടന്‍ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു കഷണങ്ങളായി ചിതറിയേക്കുമെന്ന മട്ടില്‍ ചോദിച്ചു.

“മോനാ, വിഷ്ണു”

“ഈശ്വരാ..യ്യോ..എന്താ കുഞ്ഞേ..ശ്ശൊ..കേറി വാ” വിഭ്രമം ബാധിച്ചവളെപ്പോലെ അവള്‍ പിച്ചും പേയും പോലെ പറഞ്ഞു. അവള്‍ ചിരിക്കുന്നും പരിഭ്രമിക്കുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. വാമനന്‍ നമ്പൂതിരിയുടെ പേരിന്റെ പ്രഭാവം ഞാന്‍ നേരില്‍ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി കണ്ടു.

“ആരാ മാധവീ അത്” ഉള്ളില്‍ നിന്നും ആദ്യം കേട്ട ദുര്‍ബല പുരുഷശബ്ദം. പൊടുന്നനെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് കോപം ഇരച്ചുകയറി എങ്കിലും ഞാനുള്ളത് കാരണമാകാം, സ്വരം മൃദുവാക്കി അവളിങ്ങനെ മറുപടി നല്‍കി:

“ആറ്റൂ മനേന്നാ; വാമനന്‍ അങ്ങുന്നിന്റെ മോന്‍” പറഞ്ഞിട്ടവള്‍ ശൃംഗാരഭാവത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.

ഉള്ളില്‍ നിന്നും മറുപടി ഒന്നുമുണ്ടായില്ല.

“ഇതിവിടെ തരാന്‍ അച്ഛന്‍ തന്നുവിട്ടതാ” പൊതി അവള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. വേഗം കൈനീട്ടി അവളതു വാങ്ങി.