കോയമ്പത്തൂരിലേക്ക് ഒരു ബസ് യാത്ര 497

തിരികെ വന്നപ്പോഴുണ്ട്. അത്ത വിനിതയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി ഇരിക്കുന്നു. ഷാൾ കുറച്ച് ഇടത്തു വശത്തേക്ക് നീട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. രണ്ടു പേരും നല്ല കട്ട ഉറക്കം. അത്തയുടെ തോളിലാണ് വിനീത തല വച്ചിരിക്കുന്നത്. എനിക്ക് വരാൻ പോകുന്ന സ്വർഗ്ഗീയ യാത്ര ആലോചിച്ചപ്പോഴേക്ക് തപാലപ്പീസിൽ കമ്പിയടിച്ചിരുന്നു.

ഞാൻ സീറ്റിന്റെ അറ്റത്തായി ഇരുന്നു. ഷാൾ എടുത്ത് പുതച്ചു. ഇപ്പോൾ ഒരു ഷാളിൽ മൂന്നുപേരും ആയിട്ടുണ്ട്. ഷാൾ ഇട്ടശേഷം ഞാൻ പതിയെ പാന്റിന്റെ സിപ്പ് അഴിച്ച് ജട്ടി അല്പം മാറ്റി കുട്ടനെ കാറ്റുകൊള്ളാൻ വച്ചു. എന്താ സംഭവിക്കുക എന്നു നോക്കാമല്ലോ എന്നു കരുതി കുറച്ചു നേരം നോക്കി. ബസ് അപ്പൊഴും എടുത്തിട്ടില്ല. ചില യാത്രക്കാർ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. ഡ്രൈവറും കണ്ടകറ്റും എന്തോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞശേഷം അവർ കയറി വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങി. ലൈറ്റുകൾ എല്ലാം അണഞ്ഞു. യാത്രക്കാരുടെ ശബ്ദവും നിന്നു. വല്ലാത്ത ഒരു മൂകത. ബസിന്റെ യന്ത്രത്തിന്റെ മുരൾച്ച മാത്രമുണ്ട്. ഇടക്കിടക്ക് എതിരെ വണ്ടികൾ വരുമ്പോൾ മാത്രമേ യാത്രക്കാരുടെ മുഖം അല്പം തെളിഞ്ഞു കാണാൻ പറ്റൂ

വണ്ടി നീങ്ങി അല്പനേരമായിട്ടും അത്തയുടെ ഒരനക്കവും ഇല്ല. എന്റെ പ്രതീക്ഷ മങ്ങിത്തുടങ്ങി, അത്ത ഉറങ്ങിപ്പോയോ? ഞാ പയ്യെ കയ്യെടുത്ത് അത്തയുടെ കാലിൽ വച്ചു. ങൂഹും. ഒരു പ്രതികരണവുമില്ല. ഞാൻ സാരി മെല്ലെ തെറുത്ത് മുകളിലേക്ക് കേറ്റി. കൈ ഇപ്പോൾ കാലിൽ നേരിട്ട് സ്പർശിച്ചു. വിറങ്ങലിച്ചിരുന്ന കൈകളിലേക്ക് ഒരു ഇളം ചുട്!. ഹോ. ഞാൻ അത്തയുടെ കാലിലെ നനുത്ത രോമങ്ങളിൽ തഴുകി കുറച്ചു നേരം വെറുതെ കുറച്ചു സമയം കളഞ്ഞു. ഉറങ്ങുകയല്ലേ ശല്യം ചെയ്യണ്ട എന്ന്കരുതു ഞാൻ അധികം ബലം കൊടുക്കാനൊന്നും പോയില്ല.

പെട്ടന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്. അത്ത എവിടെ നിന്നോ പെട്ടന്ന് വന്ന പോലെ എന്റെ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ച് കാലിന്റെ ഇടയിലേക്ക് എടുത്തു വച്ചു. ഞാൻ ആകെ അമ്പരന്നു എങ്കിലും കൈ സ്വതന്ത്രമാക്കി വിട്ടു കൊടുത്തു, എന്റെ കൈ അത്തയുടെ കാലിന്റെ ഇടയിലായതും അത്ത സാരി അതിനു മേലേക്ക് ഇട്ട് കാലുകൾ ചേർത്ത് ഇറുക്കി പിടിച്ചു. എന്റെ വിരലുകളിലേക്ക് ഒരു നനവു കിനിഞ്ഞിറങ്ങുന്നത് അറിയാനാവുമായിരുന്നു. നനുത്ത രോമങ്ങൾക്കു പകരം ഇപ്പോൾ കട്ടിയുള്ള രോമക്കാടുകൾ ആണ്. അപ്പോൾ അത്തയുടെ പാന്റി എന്ത്യേ? എന്റെ മനസ്സിൽ ആ സംശയം തോന്നി. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ നിർത്തിയ വേളയിൽ ബാത്ത്റൂമിൽ പോയി മാറ്റിയിരിക്കും. അമ്പടി കള്ളീ. എന്റെ മനസ്സു പറഞ്ഞു. നീ ആളു കൊള്ളാമല്ലോ. അല്ല എങ്കിൽ പാന്റി നനഞ്ഞു കുതിർന്നപ്പോൾ മാറ്റിയതായിരിക്കും. എന്തായാലും സൗകര്യമായി

എന്റെ വിരലുകൾക്ക് അനങ്ങാനാവുന്നില്ല. ഇറുക്കി പിടിച്ചിരിക്കുകയല്ലേ. ഞാൻ അല്പ നേരം ആ ചൂടു അനുഭവച്ച് അങ്ങനെ തന്നെ ഇരുന്നു. പിന്നെ അത്ത പയ്യെ കാലുകൾ അയച്ചു, വിടത്തിത്തന്നു. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വിളിക്കുന്ന പോലെ. കൈകൾ സ്വത്രന്ത്രമായതോടെ ഞാൻ എന്റെ വീറും വാശിയും കാണിക്കാൻ തുടങ്ങി. അത്തയുടെ പൂർവ്വ സ്ഥാനത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രം മുഴുവനും ഞാൻ വിരലുകൾ കൊണ്ട് അളന്നു. ഇടക്ക് രോമത്തിൽ കൂട്ടിപ്പിടിച്ച് വലിച്ചു അല്പം വേദനിപ്പിച്ചു. അത്തയുടെ വായിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദമെങ്കിലും കേൾക്കാനായിരുന്നു. ഒരു തമിഴ് ശൈലിയിൽ ഹാവ്! എന്ന് ശബ്ദം കേട്ടു ഞാൻ.