ദീപ്തസ്‌മരണകൾ [സൗമ്യ സാം] 257

“ജസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്സ്?”

“ക്ലോസ് ഫ്രണ്ട്സ്, പക്ഷേ അതല്ലല്ലോ കാര്യം.. ഞാൻ.. എന്നോട് എത്രപേര് സഹായം ചോദിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു, ഞാൻ ആരോടും ഒരു ബഹളവും ഉണ്ടാക്കിയിടില്ലല്ലോ”

അവൾ അല്പ സമയം മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു. പിന്നെ എൻ്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി..

“സോറി.. ഞാൻ സ്ട്രെസ്സിൽ ആയിരുന്നു”

“നോട്ട് എ ഗുഡ് എക്സ്ക്യൂസ്”

“പക്ഷേ..”

“ദീപ്തീ, മേബീ ദിസ് വാസ് എ മിസ്റ്റേക്ക്. ദീപ്തി എൻ്റെ അടുത്ത് കംഫർട്ടബിൾ അല്ലെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ ഫോഴ്സ് ചെയ്യാൻ പാടില്ലായിരുന്നു. സോറി. നമുക്ക് തിരിച്ച് പോകാം”, എന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ എണീറ്റു. അവൾ പെട്ടന്ന് രണ്ട് കൈകളും കൊണ്ട് എൻ്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു.

“വരുൺ, പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്.. സോറി.. ഞാൻ എന്തോ വിഷമത്തിൽ പറഞ്ഞതാണ്.. എന്നെ സഹായിക്കണം, ഇല്ലെങ്കിൽ എനിക്കിവിടെ തുടരാൻ പറ്റില്ല..”

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് കണ്ട് എനിയ്ക്കും വിഷമം തോന്നി. “ഓകെ.. ഞാൻ സഹായിക്കാം.. എന്താണ് പ്രശ്നം എന്ന് എന്നോട് പറയണം”

ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂറോളം ഞങ്ങൾ അവിടെ ഇരുന്ന് സംസാരിച്ചു. അവൾ പലതവണ കരഞ്ഞു. വീട്ടീലെ പ്രശ്നങ്ങൾ, ട്രെയിനിങ്ങ് നേരെ ചൊവ്വെ മനസ്സിലാവാത്തത്, പരിചയക്കുറവ്, സഹായിക്കാൻ ആളില്ലാഞ്ഞത്.. സംസാരിച്ച് കഴിയുന്നത് വരെ അവൾ എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് പിടിവിട്ടില്ല. എനിക്കാണെങ്കിൽ അല്പം നാണക്കേടും തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“അതേ, ഞാൻ ഓടിപ്പോവില്ല, എൻ്റെ കൈ വിടാം”

അവളുടെ മുഖത്ത് ആദ്യമായി ചിരിയും നാണവും കണ്ടത് അപ്പോളാണ്. അവൾ വേഗം എൻ്റെ കൈ വിട്ടിട്ട് ഒരു കൈ കൊണ്ട് മുഖം പൊത്തി.

“അയ്യോ, ഇനീം കരയല്ലേ.. കൈ വേണേൽ എടുത്തോ, ദാ..”, അവളുടെ നേരെ കൈ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു. അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് രണ്ട് കൈകളും കൊണ്ട് മുഖം പൊത്തി. ഞാൻ ബെഞ്ചിൽ നിന്ന് എണീറ്റപ്പോൾ അവൾ വീണ്ടും എൻ്റെ കൈയിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചു. ഞാൻ അവളെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എൻ്റെ കൈ വിട്ടു.

“ഒരുപാട് നന്ദി. എനിക്ക് വലിയ ആശ്വാസം തോന്നുന്നു”

ഞാൻ അവളുടെ തോളിൽ തട്ടാൻ കൈ നീട്ടിയപ്പോൾ അവൾ അല്പം കൂടി എൻ്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങി നിന്നെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

തുടർന്ന് വന്ന രണ്ടാഴ്ച സമയം കിട്ടിയപ്പോളൊക്കെ ഞാൻ അവളുടെ ഒപ്പം ഇരുന്ന് അവളെ സഹായിച്ചു. ആ ആഴ്ചയിൽ തന്നെ അവൾ ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന അസൈൻമെൻ്റുകൾ ഏകദേശം എല്ലാം തന്നെ തീർത്തിരുന്നു. മൂന്നാമത്തെ ആഴ്ച ആയപ്പോളേയ്ക്കും ആൾക്ക് ചിരിയും കളിയും എല്ലാം വന്നു. പവിത്ര