എന്റെ ജീവിതം ഒരു കടംകഥ 7 [Balu] 233

സോനാ : എടാ വേണ്ടാരുന്നു ഇപ്പോൾ ആകെ നനഞു.

ഞാൻ : ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ബേസിൽ വച്ച് മാറാം.

സോനാ : എനിക്ക് എന്തോ പോലെ.

ഞാൻ  : എന്നാൽ വേണ്ട വല്ല പനിയും പിടിച്ചാൽ എന്നെ ഒന്നും പറയരുത്.

സോനാ : നീ വാ, അപ്പോളത്തെ അവസ്ഥ പോലെ നോക്കാം.

ഞങൾ ഉള്ളിൽ കയറി സീറ്റിൽ ഇരുന്നു, പെട്ടന്നുതന്നെ ആളുകൾ എല്ലാം കയറിയതിനാൽ ബസ് മുന്പോട്ടു എടുത്തു. എ.സി ഓൺ ആക്കിയാൽ ചേച്ചിക്ക് നന്നായി തണുത്തു വിറക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഞാൻ : എന്താ തണുക്കുന്നുണ്ടോ?

സോനാ : ഇല്ലാതെ പിന്നെ. നനഞ്ഞ ഡ്രസ്സ് അല്ലെ ഇട്ടേക്കുന്നതു.

ഞാൻ : അതല്ലേ ഞാൻ പറഞ്ഞത്.

സോനാ : ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറണം എന്ന് നിനക്കെന്താ എത്ര നിർബന്ധം. അതും പബ്ലിക് ആയിട്ടു.

ഞാൻ : എല്ലാവരെയും കാണിച്ചു മാറാൻ അല്ലല്ലോ പറഞ്ഞത്. ഞാൻ വേണമെങ്കിൽ മാറി ഇരിക്കാം.

സോനാ : എനിക്ക് എന്തോ പോലെ.

ഞാൻ : ഞാൻ ആയതുകൊണ്ടല്ലേ?

സോനാ : അതല്ലടാ,ഞാൻ പറഞ്ഞത്.

ഞാൻ : പിന്നെ?

സോനാ : ആരേലും കണ്ടാൽ, എന്ത് വിചാരിക്കും?……

ഞാൻ : ഈ ഇരുട്ടതല്ലേ, അവർക്കൊക്കെ എങ്ങോട്ടു നോക്കി ഇരിക്കലൊന്നുമല്ല പണി.

സോനാ : എന്നാലും.

അവസാനം പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ചേച്ചി സമ്മതിച്ചു.

സോനാ : നീ എന്റെ ബഗ്ഗിങ്‌ എടുക്കു

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു ബാഗെടുത്തു. അതിൽ നിന്നും ചേച്ചി എന്തൊക്കെയോ ഡ്രസ്സ് എടുത്തു. എന്നിട്ടു ബാഗ് കയ്യിൽ വച്ചോളാൻ പറഞ്ഞു.

സോനാ : ഇനി നീ മറിക്കെ ഞാൻ പുറകിലെ സീറ്റിൽ ഇരുന്നു മാറിക്കോളാം.

ഞാൻ : ഓ ആയിക്കോട്ടെ.

സോനാ ചേച്ചി എടുത്ത ഡ്രെസ്സും ആയി പുറകിലെ സീറ്റിലേക്ക് പോയി, ആ രംഗം കാണാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ ഒരു മനോ വേദന എന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടെ നിന്നോ വന്നു. ഒരു 10 മിനിറ്റു കഴിഞ്ഞു ചേച്ചി എഴുന്നേറ്റു വന്നു. എന്റെ കണ്ണുതള്ളിപ്പോയി ഒരു ടൈറ്റ് ബനിയനാണ് വേഷം. ഷാള് ഇട്ടിരിക്കുന്നത്കൊണ്ട് ആ പൽ കുടങ്ങളുടെ ഷേപ്പ് നന്നായി അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.