ഏട്ടത്തിയമ്മയും കുഞ്ഞേച്ചിയും 7 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1635

നിന്നെന്നപോലെ ആ മിഴികളൊന്നു പിടച്ചുയര്‍ന്നു.

‘ഒന്നൂല്ലടാ മോനൂ…അത് ..ഓപ്പോള്‍ വിളിച്ചിരുന്നു..നാളെ വരാണെന്ന്..!”

എന്‍റെ ഉള്ളൊന്നു കാളി. “പൊന്ന് മോനെ..ശ്രദ്ധിച്ചോ..അവള്‍ വിഴുങ്ങിക്കളയും..” ശ്യാമേച്ചിയുടെ വാക്കുകള്‍ തലയിലൂടെ ഒരു മൂളക്കമായി കടന്നുപോയി. ഭയക്കുന്നത് പോലെ ഒന്നും സംഭവിക്കരുതേയെന്നു അറിയാതേ മനസ്സ് കൊണ്ട് പ്രാര്‍ഥിച്ചു.

“ആണോ..ആഹാ അടിപൊളി..! മിതുവിനെയൊക്കെ കണ്ടിട്ട് ഇപ്പൊ ഒരുപാടായില്ലേ..!”

ഉള്ളിലുള്ളത് പുറത്തു കാണാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷം അഭിനയിച്ചു. അപ്പോഴും കുഞ്ഞേച്ചിയുടെ മുഖത്തൊരു മാറ്റവും കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഏട്ടത്തിയമ്മ തിരികെയെത്തുന്നത് വരെയെങ്കിലും ഒരുപാട് രാത്രികള്‍ ഒന്നിച്ചു ചിലവഴിക്കാന്‍ കിട്ടും എന്നത് അവളുടെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു. ആ സ്വാതന്ത്ര്യവും പ്രേമസുരഭില നിമിഷങ്ങളുമാണ് ഓപ്പോളിന്‍റെ വരവോടെ ഇല്ലാതാവുന്നത്.

ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും കുഞ്ഞേച്ചി ഓരോ ചിന്തകളില്‍പ്പെട്ട് ഉഴലുകയായിരുന്നു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതിലേറെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത് ശ്യാമേച്ചി പറഞ്ഞ കാര്യത്തിലാണ്.

ഓപ്പോള്‍ ഇപ്പോഴും ആ പഴയ ലൈനില്‍ തന്നെയാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഒരുപാട് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞതും കുഞ്ഞേച്ചി കയ്യും കഴുകി മുകളിലേക്ക് പോയി. കഴിച്ച പാത്രം കഴുകാന്‍ പോലും മറന്നു പോകുന്ന തരത്തില്‍ അവളെ ചിന്താഭാരം അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പാത്രങ്ങളെല്ലാം കഴുകി വച്ചശേഷം ഞാന്‍ മുകളിലേക്ക് ചെന്നു. കുഞ്ഞേച്ചി മഴയിലേക്കും നോക്കി അവളുടെ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ നില്‍പ്പുണ്ട്.

ഞാന്‍ പിന്നിലൂടെ ചെന്ന് അവളെ ആലിംഗനം ചെയ്തു. ആ അണിവയറില്‍ ചുറ്റിയ എന്‍റെ കൈകള്‍ക്ക് മുകളിലായി അവള്‍ കൈവച്ചു.

‘അമ്പൂസേ..ഓപ്പോള്‍ വന്നാ നമ്മള്‍ക്ക് ഇങ്ങനെ നിക്കാനൊന്നും പറ്റില്ലല്ലോ..!”

ആ സ്വരം വല്ലാതെ നേര്‍ത്തിരുന്നു.

“എന്‍റെ കുഞ്ഞേച്ചി എന്തിനാ വിഷമിക്കുന്നേ..നമുക്ക് ഓപ്പോളൊന്നും ഒരു തടസ്സമല്ലെന്നങ്ങ് ചിന്തിയ്ക്ക്…! വീ ആര്‍ ലവ്ബേര്‍ഡ്സ്…നമുക്കുള്ള സമയം നമ്മള്‍ തന്നെ കണ്ടെത്തില്ലേ…ചിയര്‍ അപ്പ് മോളൂ..ചിയര്‍ അപ്പ്….!”

ഞാനവളുടെ ചെവിയില്‍ അമര്‍ത്തി ചുംബിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ആ വാക്കുകള്‍ അവള്‍ക്ക് ഒരുപാട് ഊര്‍ജ്ജം പകര്‍ന്നിരുന്നു. നേര്‍ത്ത ഒരു പുഞ്ചിരി തത്തിക്കളിക്കുന്ന മുഖത്തോടെ അവളെനിക്ക് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞു.

“മനുഷ്യനെയൊന്ന്‍ സമാധാനമായി വിഷമിക്കാനും സമ്മതിക്കില്ല…