ഏട്ടത്തി 2 [Achillies] 1722

ഊണ് മേശയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ കിച്ചു പറഞ്ഞത് കേട്ട അമല കിച്ചുവിന്റെ തീരുമാനത്തോട് ആദ്യമേ എതിർത്തു.

“അവിടെയാ കിട്ടിയേ….പിന്നെന്ത് ചെയ്യാനാ…”

“പോണം ന്നു നിനക്ക് നിര്ബന്ധാച്ചാൽ ആക്കിക്കോ…ന്റെ കുട്ടിയേം കൂടെ കൊണ്ടു പോണം…”

വിളമ്പി കൊണ്ടിരുന്ന നീരജയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടു അമല പറഞ്ഞു.

താൻ കാരണം ഏട്ടത്തിക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ട് ആവണ്ട എന്നു കരുതി മനപൂർവ്വം ഇവിടുന്ന് മാറി നിൽക്കാൻ വേണ്ടി ചെയ്ത കിച്ചുവിന് അമ്മയുടെ ആവശ്യം അംഗീകരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.

“അപ്പൊ അമ്മ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്കോ…… ഏട്ടത്തി………

അല്ല….ഇയാളിവിടെ നിന്നോളും.”

പെട്ടെന്ന് വായിൽ വന്ന ഏട്ടത്തിയെ കടിച്ചമർത്തി കിച്ചു പറഞ്ഞു.

“കെട്ടി കൊല്ലം ഒന്നാവാറായിട്ടും നിനക്കിവൾ ഏട്ടത്തിയാ അല്ലെ….നിങ്ങൾ എന്താ വിചാരിച്ചേ നിക്കൊന്നും മനസിലായിട്ടില്ല ന്നൊ….എന്റെ മുന്നിൽ നിങ്ങൾ എത്ര അഭിനയിച്ചാലും രണ്ടിന്റെയും ഉള്ള് എനിക്ക് കാണാം….”

അമലയുടെ കണ്ണീർ പൊഴിഞ്ഞു.

“‘അമ്മ….”

ഇടറുന്ന സ്വരത്തോടെ പതിയെ നീരജ വിളിക്കുമ്പോൾ ഇടിവെട്ട് ഏറ്റ പോലെ മൗനമായി ഇരിക്കാനെ കിച്ചുവിന് കഴിഞ്ഞുള്ളു.

“നിങ്ങൾക്ക് എത്രത്തോളം തമ്മിൽ അറിയാം എന്നു എനിക്കറിയില്ല പക്ഷെ…ഈ ജന്മം ഒന്നിക്കേണ്ടത് നിങ്ങൾ തമ്മിലാ….അതിന് വേണ്ടി നടന്നതാ ബാക്കി ഉള്ളതൊക്കെ…എനിക്ക് അത്ര വിശ്വാസാ….”

നീരജയും കിച്ചുവും പരസ്പരം നോക്കി…കണ്ണുകളിൽ കുറ്റബോധം ആയിരുന്നു രണ്ടുപേർക്കും.

“അതോണ്ട് തന്നെയാ ഞാൻ പറയണേ….പോകുവാണേൽ നീ ഇവളെയും കൂടെ കൂട്ടണം…ഇല്ലാച്ചാ നീ ഒറ്റയ്ക്ക് പോവില്ല…എവിടെയും…. എന്റെ കാര്യം ഓർത്തു വിഷമിക്കാനുള്ള ഒന്നും ഇല്ല… നിന്നേം നിന്റെ ഏട്ടനേം ഞാൻ വളർത്തിയത് ഒറ്റയ്ക്കാ…ആ തന്റേടം നിക്കിപ്പോഴും ഉണ്ട്.”

പാത്രത്തിലേക്ക് കൈകുടഞ്ഞു അമലാമ്മ അകത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഇനിയെന്ത് എന്ന ചിന്തയോടെ അവർ രണ്ടു പേരും അവിടെ തന്നെ നിന്നു.

“ഒത്തിരി കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട്… കിട്ടില്ല എന്നു അത്രയും ഉറപ്പായിരുന്നു, അത്രയും ഇഷ്ടം ഉള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടാവണം ഇതുവരെ മറ്റൊരാളോട് പോലും ഇഷ്ടം തോന്നാതിരുന്നെ,… പക്ഷെ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ സ്വർഗം കൈ വെള്ളയിൽ കൊണ്ടു തന്ന തന്റെ പ്രണയം സന്തോഷത്തേക്കാളും അധികം വേദനയും അപമാനവുമാണ് ഏട്ടത്തിക്ക് നൽകിയത് എന്നു മനസിലായ നിമിഷം മുതൽ ഒഴിഞ്ഞു പോവാനാണ് ശ്രെമിച്ചത്… കണ്ണകന്നു ഒടുക്കം മനസ്സും അകലാൻ ദൂരേക്ക് മാറുമ്പോഴും വിധി സമ്മതിക്കുന്നില്ലല്ലോ ഈശ്വര….”