ഗീതാഗോവിന്ദം 7 [കാളിയൻ] 473

“അല്ല. ”

 

നീ ഇത്രയ്ക്ക് സില്ലി ആവല്ലേ …

“ഞാൻ കാരണം ഭാഗ്യം കെട്ടവനല്ലേ..?”

 

“അയ്യോ.. ലോകാത്ത് ഏറ്റവും ഭാഗ്യവാൻ ഞാനാ …”

 

“അല്ല. കള്ളം…”

 

“??? വട്ട് തന്നെ. ”

 

“ഞാനൊരു പൊട്ടി പെണ്ണ്. ഞാൻ ഏട്ടന് ചേരൂല. സംതൃപ്തി കിട്ടൂല. പണ്ടേ അങ്ങനെയല്ലേ…”

 

“ദേ ഗീതു ചുമ്മാ ഓരോന്ന് പറയല്ലേ..”

 

“ഇത്ര വർഷായിട്ടും ഞാനിതൊന്നും ചെയ്ത് തന്നിട്ടില്ലല്ലോ…”

 

“അയ്യോ എടി പൊട്ടി കാളി ആദ്യം നീ കരച്ചിൽ നിർത്ത്. അങ്ങനാണേൽ ഞാനും നിനക്ക് ഒന്നും ചെയ്ത് തന്നിട്ടില്ലല്ലോ…”

 

“എന്തോന്ന് ?”

 

“അപ്പം തിന്നിട്ടില്ല. ”

 

“അപ്പോ ?”

 

“നിന്റെ പൂറപ്പം. ”

“ശ്ശെ… പോവട്ന്ന് ….. ”

“കരഞ്ഞോണ്ട് ചിരിക്കണ പെണ്ണ്… ”

 

“ഞാൻ ചിരിച്ചില്ല …ഹും……??”

 

“ഓ…”

 

 

“അനു വേച്ചീം ഇന്ദുവും ഒക്കെ ചെയ്തു കൊടുക്കാറുണ്ടോ….. ”

 

“ആ ഞാൻ ഒളിഞ്ഞ് നോക്കാൻ പോയിട്ടില്ല…”

“ഓ…. ”

 

“ഞാൻ തന്നോളാം കേട്ടോ… ആരും ഇവിടെ ഭാഗ്യം കെട്ടവനൊന്നും ആവണ്ട..”

 

“ഏഹ് …. ” എൻ്റെ മനസിൽ ലഡു പൊട്ടി.

 

“അല്ല. അത് കിട്ടീലെങ്കി എന്താ.. ഇതൊക്കെ ചപ്പുന്നവരെ സമ്മതിക്കണം. അയ്യേ…. ഓർക്കുമ്പൊ തന്നെ ഓർക്കാനം വരുന്ന്. പോരാത്തേന് കുടിച്ചെന്ന് . മണമടി ക്കുമ്പോ തന്നെ ഉള്ളീന്ന് വരും…. ”

 

“ഉവ്വ ഉവ്വേ….”

 

“എന്ത്….”

 

 

“ശരി. ഇതൊക്കെ ഇഷ്ടമുളവര് കാണും . റേച്ചലിനെ പോലെ . ഞാനവരുടെ അടുത്ത് പൊക്കോളാം”

 

“അതങ്ങ് വെട്ടി കളഞ്ഞാൽ തീരുമല്ലോ നെഗളിപ്പ്. പൊക്കോ.. പോയി ഒരു വട്ടം ആസ്വാദിച്ചോ..പിറ്റേന്ന് ഞാൻ അരിയും അത്.???”

 

 

“പോടി….വട്ടേ…… ” ഞാൻ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ എത്തി ഉമ്മ വച്ചു.

 

“പോ….”

 

“ഒരു കരച്ചിലുകാരി വന്നേയ്കുന്ന് ”

 

 

“ഞാൻ കരഞ്ഞില്ല. കരയാൻ പറ്റിയ സംഭവം മ്ഹും???”