ഗീതാഗോവിന്ദം 7 [കാളിയൻ] 422

ഞാൻ പോയി നിന്റെ പുന്നാര അനിയനെ വിളിച്ച് കാര്യം പറയട്ടെ. നേരത്തെ പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലെ സമയമാവുമ്പോ അവനോരോ കൊനഷ്ട് ന്യായം പറയും.

അതും പറഞ്ഞ് ഏട്ടൻ എന്നിൽ നിന്നടർന്ന് പുറത്തോട് പോയി.

“അതേയ് ഒന്നാതെ അത് തള്ളിയാ ഇരിക്കുന്നെ . അതിന്റോടെ നീ തള്ളി പിടിക്ക കൂടി ചെയ്താൽ ഇന്നത്തെ പോലെ എന്നും എനിക്ക് പിടിച്ച് നിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെന്ന് വരില്ല. ഷഡ്ഡി കടിച്ച് കീറി തിന്നും ഞാനാ വെണ്ണച്ചന്തി. ”

തിരിച്ച് വന്ന് വാതിലിന്റവിടെ നിന്ന് തല നീട്ടി ഏട്ടനത് പറഞ്ഞത് കേട്ട് ശരിക്കും എന്റെ ശരീരം തളർന്ന് പോയി. പ്രത്യേകിച്ച് ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞ ആ അവസാനത്തെ വരി. മനസ്സ് വീണ്ടും കലുഷിതമായി. ചീ മുഖത്ത് നോക്കിയാ ഇപ്പൊ വൃത്തികേട് പറയുന്നത്. എന്നാൽ എന്റെ മനസ് ഏട്ടൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകളെ ചിത്രങ്ങളാക്കുകയായിരുന്നു. പിറകിലൂടെ ഏട്ടന്റെ മുഖം ചന്തിയിടുക്ക് ഭേദിച്ച് ഉള്ളിലേക്ക് കേറ്ടുന്നത്. ദേഹമൊക്കെ മരവിക്കുന്ന പോലെ..

അയ്യേ…..എന്തൊക്കെയാ ഈ ചിന്തിച്ച് കൂട്ടണെ . ചീത്തയാ ….ച്ചെ….. പുല്ല്…. തീകോരിയിട്ടിട്ട് പോയി ദുഷ്ടൻ . നോക്കിക്കോ ഞാനിനി ഒന്നും കൊടുക്കൂല.

“ഗീതൂ…..” ഹൊ. ഞെട്ടി പോയി പിറകീന്ന് ദുർഗ്ഗേടെ വിളി കേട്ടപ്പൊ . ഇവൾ വല്ലോ കേട്ടോ ആവോ…..

“ആഹ് ദുർഗ്ഗയോ …” ആ വെള്ള ചുരിദാറിൽ അവളെ കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ടായിരുന്നു. നീട്ടിയെഴുതിയ കരിമഷി കണ്ണുകളും പൊട്ടും നിറവും ഒക്കെ.. അമേരിക്കേല് നിന്ന് വന്നതാന്ന് പറയ്യേ ഇല്ല.

“നീ ഇവിടെ നിക്കുവായിരുന്നോ ഞാൻ നിന്നെ ഇവിടെ എല്ലാം തിരക്കി…. ”

“എന്തേയ് എന്താ കാര്യം…”

“ഒന്നൂല്ല. അമ്മാവൻ പറഞ്ഞ കാര്യോന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ …. മുകളിലത്തെ മുറി വൃത്തിയാക്കാൻ പറഞ്ഞിരുന്നല്ലോ..”

ദുർഗ്ഗ അത് പറഞ്ഞതും ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി. ഈശ്വരാ അന്ന് കണ്ട റൂമാണ്. മുകളിലോട്ടുള്ള കോണിപ്പടി കാണുമ്പഴേ ഭയമാണ് …

“എന്ത് പറ്റി എന്താ ആലോചിക്കണേ…? ഇന്ന് സമയണ്ടാവില്ലേ.?” എന്ത് ശാന്തമായാണ് ദൂർഗ്ഗ സംസാരിക്കുന്നത്…..