? ഗോലിസോഡാ ? [നെടുമാരൻ രാജാങ്കം] 237

 

 

“””””””””””ഒന്ന് പെട്ടന്ന് കൊണ്ട് വാടാ., മനുഷ്യനിവിടെ ടെൻഷൻ അടിച്ചിട്ട് ഇരിക്കാനും നിക്കാനും മേല…..!!”””””””””””

 

 

 

“””””””””””ഒന്നടങ്ങ് കൊണ്ട് തരാം…..!!””””””””””

 

അവന്റെ ടെൻഷൻ കണ്ടാൽ തോന്നും നാളെ അവന്റെ കല്യാണം ആണെന്ന്…..!! ഓഹ്, പറയാൻ മറന്നു നാളെ എന്റെ കല്യാണം ആണൂട്ടോ., അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചുപ്പോയി. ഇരുപത്തി മൂന്ന് വയസ്സ് ആവുന്നേയുള്ളൂ. അതിന് മുന്നേ, ലൈഫ് ഒന്ന് എൻജോയ് ചെയ്യാനുള്ള ഗ്യാപ്പ് കൂടെ തരാണ്ട് എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ചേച്ചിമാരും ഒറ്റക്കാലിൽ തപസ്സ് ചെയ്തെടുത്ത തീരുമാനം ആണ് അത്. എന്റെ വിധി. പക്ഷെ തമാശ അതൊന്നുമല്ല ഞാൻ കെട്ടാൻ പോണത് ഒരാറ്റം ബോംബിനെയാ. എന്റെ മുറപെണ്ണ്, എന്നേക്കാൾ രണ്ട് വയസ്സ് മൂപ്പുള്ള അഞ്ചു പൈസയുടെ ബുദ്ധി കൂടെയില്ലാത്ത എന്റെ മുറപ്പെണ്ണ്. അതിലുപരി എന്റെ ശത്രു. നാളെത്തെ ദിവസം രണ്ട് പേരും നേരം വെളുപ്പിക്കും അതിലൊരു സംശയവും ഇല്ല. സംശയം മൊത്തം അത് കഴിഞ്ഞുള്ള ദിവസം ആര് നേരം വെളുപ്പിക്കും എന്നുള്ളതിലാ……!!

 

 

 

ഇതെന്റെ കഥയാ., എന്ന് പറയുന്നില്ല ഇതാ താടകയുടേം കൂടെ കഥയാ. ആറു മാസം മുന്നേയാണ് എല്ലാത്തിന്റെയും ആരംഭം….!!

 

 

 

6 MONTHS AGO………..

 

 

 

 

“””””””””””””മോളെ….,, മോളെ മാളു എഴുന്നേൽക്ക്. ദേ സമയമിപ്പോ തന്നെ ആറരയായി. ഏട്ട് മണിക്കാ ട്രെയിൻ. മതി കിടന്നത് എണിച്ചേ എണിച്ചേ…..””””””””””””

 

 

 

“””””””””””””ഒരര മണിക്കൂറൂടെ അച്ഛാ…..,”””””””””””

 

 

 

“”””””‘”””””ഒരര മണിക്കൂറുമില്ല. എണിച്ചേടി പെണ്ണേ. അതോ ഞാൻ ചൂരല് എടുക്കണോ…..??””””””””””

 

 

 

“”‘”””””'””””അയ്യോ കണക്ക് മാഷേ ഞാൻ എണീച്ചോളാമേ…..”””””””””””

 

 

 

 

ഞാൻ എഴുന്നേൽക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടാവും അച്ഛൻ എന്നെ നോക്കിയൊരു ചിരി ചിരിച്ചു. യുദ്ധം ജയിച്ചവന്റെ ചിരി. അത് മൈന്റ് ആക്കാതെ ഞാൻ ബാത്‌റൂമിലേക്ക് കേറി. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം ചെയ്യാറുള്ള പല്ല് തേപ്പ് അത് ഇന്നെന്തായാലും ചെയ്യണം. ഇന്നെന്റെ ജീവിതത്തെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതും ഞാനേറെ കാലമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നതുമായ ദിവസമാ. ഞാനെന്റെ നാട്ടിലേക്ക് പോവാ. അവിടുത്തെ പേര് കേൾക്കാത്ത ഒരു കൊച്ചു തറവാട്ടിലാണ് ഞാൻ ജനിച്ചത്. കൊറേ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം അനിതമ്മയെയും എന്റെ മണിയച്ഛനെയും പിന്നെ തങ്കി ചേച്ചിയേം പിങ്കി ചേച്ചിയേം കാണാലോ…..??അതിനേക്കാളുമുപരി എനിക്കെന്റെ കുട്ടനേ കാണാലോ…..??നീണ്ട പതിനെട്ട് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം. കുട്ടൻ., എന്റെ മാത്രം ചെക്കൻ. ഈ മാളുനായി ദൈവം തന്ന നിധി. അവനെ എങ്ങനെ വിശേഷിപ്പിക്കണം എന്നറിയില്ല. അവനെ കാണാൻ എന്റെയുള്ളം ഇങ്ങനെ തുടി കൊട്ടുവാ. എനിക്കൊരു ഏഴ് വയസ്സുള്ളപ്പഴാ എന്റമ്മ മരിക്കണേ. പിന്നീട് അവിടെന്ന് അച്ഛൻ എന്നേം കൊണ്ട് ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നൂ. പിന്നെ പഠിച്ചതും വളർന്ന് ദേ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയാതും ഇവിടെ നിന്നാ. അവിടെന്ന് പോരുമ്പോ കൈയിൽ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് ഒരു ഫോട്ടോയാ, എന്റേം കുട്ടന്റേം. അതും നെഞ്ചോട് ചേർത്തായിരുന്നു ഊണും ഉറക്കവും എല്ലാം. അവിടെന്ന് പോരുമ്പോ എന്റെ കൈയിൽ തൂങ്ങി കരഞ്ഞ്, മൂക്കളയും ഒലുപ്പിച്ച് പോണ്ടേ പോണ്ടേ എന്ന് വാശി പിടിച്ച് കരയുന്ന എന്റെ കുട്ടന്റെ മുഖം ഇപ്പോഴും മനസ്സിലുണ്ട് മാങ്ങാതേ. ഇപ്പൊ അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോ ചിരിയാണ്.