“രസമുണ്ടായോ?”
അവള്‍ ചോദിച്ചു.
“എന്‍റെ അമ്മെ!”
അവന്‍ ഹര്‍ഷപുളകിതനായി പറഞ്ഞു.
“ഇത് ബസ്സ്‌ അല്ലാരുന്നേല്‍ ഞാന്‍ വിളിച്ചു കൂവിയേനെ…എനിക്ക് പറയാന്‍ പറ്റുന്നില്ല! എന്തൊരു സുഖവാരുന്നു അമ്മെ…”
അവള്‍ ചുണ്ടത്ത് വിരല്‍ വെച്ച് അവനെ നിശബ്ദനാക്കി.
“പതുക്കെ! ആള്‍ക്കാര് കേക്കും!”
“ആ…”
അവന്‍ പറഞ്ഞു.
“അതായത് ഇത്രേം ചരക്കായ അമ്മയെ എന്തുകൊണ്ടാ അച്ഛന്‍ തൊടാതെ ഇരിക്കുന്നെ! ഇതൊക്കെ വിശ്വസിക്കാന്‍ അല്‍പ്പം ബുദ്ധിമ്മുട്ടാ അതാ ചോദിച്ചേ!”
“എടാ അത്…”
അവളുടെ മുഖം വ്യസനപൂര്‍ണ്ണമായി.
“എടാ എനിക്ക് ഇടയ്ക്കിടെ ചെല തോന്നല്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടാവും…അതായത് മോനറിയാല്ലോ…ലിസിക്കും മുമ്പേ ആദ്യം ഒണ്ടായ കൊച്ച്…അത് നമ്മുടെ പാണ്ടിപ്പന മലേല്‍ ഇരുന്നു പാട്ട് പാടുന്ന ഒരു തോന്നല്‍ എനിക്കെപ്പോഴും ഉണ്ട്…അത് ഭയങ്കര രോഗം പോലെ അങ്ങ് തോന്നുവാ എനിക്ക്..അങ്ങനെ കൊച്ച് പാട്ടൊന്നും പാടുന്നില്ല എന്ന് എനിക്കറിയാം..എന്നാലും ആ തോന്നല്‍…”
കൊച്ചുകുട്ടന്‍ അവളെ സംശയത്തോടെ നോക്കി.
“പേടിക്കേണ്ട…”
അവന്‍റെ നോട്ടം കണ്ടിട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“നീ ചുമ്മാ അപ്പച്ചനെപ്പോലെ എന്നെ നോക്കല്ലേ..എന്‍റെ ഈ വര്‍ത്താനം കേട്ടു കേട്ട് നിന്‍റെ അപ്പച്ചന് എന്നോട് പേടിയായി..ഞാന്‍ വല്ല പിശാചും ആണോ എന്നൊക്കെ പുള്ളി ഓര്‍ത്തു..അതുകൊണ്ട് പരിപാടിയൊക്കെ നിര്‍ത്തി…കളിക്കുമ്പം ഞാന്‍ യക്ഷി ആയി മാറിയാലോ? അങ്ങനെ ചെല കഥ ഒക്കെയില്ലേ?”
