കാമഭ്രാന്ത് [വിക്രം വേദ] 397

കോളേജിൽ പോയ സമയത്ത്; എന്നും പോകുന്ന ബസിലെ കിളിയുമായി പ്രേമത്തിലായ, കള്ളും കഞ്ചാവും പെണ്ണുമായി നടന്ന അവനെപ്പോലൊരു ചെറ്റയെ ആരുമറിയാതെ വീട്ടിൽ വിളിച്ചുകയറ്റി പണ്ണാൻകൊടുത്ത എന്റെ പെങ്ങളുടെ കഥ!

കോളേജിലേയ്ക്കെന്നു പറഞ്ഞ് അവന്റെ കൂടെ പാർക്കിലും കുറ്റിക്കാട്ടിലും പോയിരുന്ന് അവന് തന്റെ മുലയും പൂറുമെല്ലാം തിന്നാൻ കൊടുത്ത.. അവന്റെ കുണ്ണയൂമ്പിക്കുടിച്ച എന്റെ തനുച്ചേച്ചിയുടെ കഥകൾ ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നായി ഞാൻ പലവട്ടം കേട്ടു. കൂട്ടത്തിൽ ചേച്ചിയുടെ സൗന്ദര്യംകണ്ട് മതിമറന്നൊരു എഞ്ചിനീയർ ചെക്കന്റെ തലയിൽ അവളെ കെട്ടിവെച്ചൊഴിവാക്കിയ എന്റച്ഛന്റെ കഥകളും!

എങ്കിലും അന്നുമിന്നും എനിയ്ക്കു മനസ്സിലാകാത്തത് ഒന്നുമാത്രമാണ്. കള്ളും കഞ്ചാവും വലിച്ചുകയറ്റിനടന്ന അവനേപ്പോലൊരു നാറിയിൽനിന്ന് രക്ഷിച്ചിട്ടും അവളെന്തിനാണ് ഇപ്പോഴും എന്നോടിങ്ങനെ അകൽച്ച കാണിയ്ക്കുന്നത്? ഇന്നേവരെ അവളെന്നോടു മിണ്ടാത്തത്? ഒരുപക്ഷേ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടേയുമൊക്കെ മുമ്പിൽ അവളൊരു മോശക്കാരിയാവാൻ കാരണം ഞാനാണല്ലോയെന്ന ചിന്തകൊണ്ടാണോ?

എന്നാൽ എനിയ്ക്കെത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടാത്തത്, അവളെന്തിനാ ഇപ്പോൾ വരാമെന്നു സമ്മതിച്ചതെന്നാണ്. ഇനി ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്ന ഭക്ഷണത്തിൽ വിഷം വെയ്ക്കാനുള്ള പ്ലാൻ വല്ലതുമാണോ?

അങ്ങനെ പലവിധ ചിന്തകളുമായി ഞാനാ ദിവസം കഴിച്ചുകൂട്ടി…

പിറ്റേന്നു രാവിലേതന്നെ തനു വീട്ടിലെത്തി. പണ്ടുള്ളതിൽ നിന്നും അവൾ കുറച്ചുകൂടി തടിച്ചതായിട്ടെനിക്കു തോന്നി.  മിണ്ടാൻ തോന്നിയെങ്കിലും എനിയ്ക്കു മുഖം തരാൻപോലും അവൾക്കു താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു.

പലവട്ടം ചോദിച്ചു മറുപടി കിട്ടാതെ നാണംകെട്ടിട്ടുള്ളതിനാൽ ഇനിയും ഞാൻ ചെയ്ത കുറ്റമെന്തെന്നു ചോദിക്കാൻ എന്റെ ആത്മാഭിമാനം എന്നെ സമ്മതിച്ചുമില്ല. മനസ്സറിയാതെ ചെയ്തതാണെങ്കിൽക്കൂടിയും അതൊരു തെറ്റായെനിക്കു തോന്നുന്നുമില്ല.

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞ് അമ്മയും അച്ഛനും തറവാട്ടിലേയ്ക്കു തിരിച്ചതോടെ ഞാനുമവളും മാത്രമായി വീട്ടിൽ. ഒരുവീട്ടിൽ പരസ്പരം കാണാൻപോലുമിഷ്ടമില്ലാത്ത രണ്ടു ജീവനുകൾ മാത്രം. അതിന്റെ ഭീകരത അനുഭവിച്ചുതന്നെ അറിയണം. അവൾ ടീവിയിലും മൊബൈലിലുമായി സമയം കളഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനെന്റെ ലാപ്പിലും ഫോണിലുമായി ഒതുങ്ങിക്കൂടി. പരസ്പരം മുഖാമുഖം കാണാതിരിക്കാൻ ഞാനെന്റെ മുറിയിൽനിന്നോ അവളാ ഹാളിൽനിന്നോ മറ്റൊരിടത്തേക്കും മാറിയതേയില്ല.

ഹാളിലെ ടീവി ഓഫാകുമ്പോഴും അടുക്കളയിൽ തട്ടുമുട്ടും കേൾക്കുമ്പോഴും മാത്രം അവളുടെ സാമീപ്യം ഹാളിലില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഞാനൊന്നിറങ്ങി നടക്കും. ആ കോലാഹലങ്ങൾ നിലയ്ക്കുമ്പോൾ മുറിയിലേക്ക് മടങ്ങും. ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കാൻപോലും അവൾ വിളിയ്ക്കാൻ വരില്ല. ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ എടുത്തു വെയ്ക്കും.