കടുവാക്കുന്നിൽ അബ്ബാസ് 3 [ലാപുട] 561

ഇത്ത : പക്ഷേ അവക്ക് എല്ലാം അറിയാരുന്നല്ലോ അബൂ.., എന്നിട്ട് അല്ലേ അവള് നിൻ്റെ കൂടെ…

രശ്മി : ഡീ ബിസ്മി മതിയാക്കു കാടിൻ്റെ നടുവിൽ വന്നു കിടന്നാണ് അവളുടെയക്കെ തല്ലും കരച്ചിലും….

മരിയ അടികൊണ്ട് തറയിൽ ഇരുന്നു പോയി, അവള് കവിളും പൊത്തി പിടിച്ചു ഇരുന്നു വിമ്മി കരഞ്ഞു.. എനിക്കും അത് കണ്ടപ്പോൾ പാവം തോന്നി, അന്ന് അവളും ഞാനും ഒരുമിച്ച് അല്ലേ സുഖിച്ചത്, അപ്പോൾ ആ അടിയുടെ പങ്കു വഹിക്കേണ്ടത് ഞാനും കൂടിയാണ്,,

ഞാൻ : മരിയ എഴുന്നേൽക്ക്… (ഞാൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു)

ഞാൻ : ഇത്ത, നടന്നത് നടന്നു. ഇവൾക്ക് കിട്ടിയ അടിയുടെ കാരണക്കാരൻ ഞാനും കൂടിയാണ്.. ഞാൻ അത്ര നല്ലവൻ ഒന്നും അല്ല, നീ ഇങ്ങനെ ഞാനുമായി ബന്ധമുള്ളവരെ തല്ലാൻ ഇറങ്ങി തിരിച്ചാൽ ബോണക്കാട് ഉള്ള പാതി പെണ്ണുങ്ങളെയും നീ തല്ലേണ്ടി വരും..

ഇനി ഈ കാട് ഇറങ്ങുന്നതിനു ഇടക്ക് ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു വാക്ക് പോലും ആരും മിണ്ടി പോകരുത്.. ബാക്കിയൊക്കെ നാട്ടിൽ ചെന്നിട്ട്… ആരേലും വരുന്നുണ്ടെങ്കിൽ വാ…

ഇത്രയും ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ നടന്നു… ഇപ്പൊ ഈ സാഹചര്യം കൂൾ ആക്കാൻ ഇതല്ലാതെ വേറേ വഴിയില്ല, അല്ലാതെ ഇത്ത യെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ചെന്നാൽ അവള് വീണ്ടും വീണ്ടും നിന്ന് ഉറഞ്ഞ് തുള്ളും.. പതിയെ ഇത്തക്ക് കാര്യങ്ങൽ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാം…

രശ്മി ബിസ്മി ഇത്തയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് ഇത്തയുടെ തോളിൽ പിടിച്ചു..

ഇത്ത കൈ തട്ടി മാറ്റിയിട്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ എൻ്റെ പിന്നാലെ നടന്നു,.. പത്തു ചുവടു നടന്നിട്ട് ഇത്ത തിരിഞ്ഞു നിന്നു പറഞ്ഞു…

ഇത്ത : മരിയെ… വാ നടക്ക്..

പിന്നെ അങ്ങോട്ട് നിശബ്ദമായ നടത്തം ആരംഭിച്ചു.. കാടിൻ്റെ വന്യതയിൽ ഉയർന്നു കേൾക്കുന്ന കാടിൻ്റെ സംഗീതം മാത്രം, ആരും ഒന്നും തമ്മിൽ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. ഞാനും മിണ്ടാൻ പോയില്ല..