കാഞ്ചനയും കീർത്തനയും 2 [ആശാൻ കുമാരൻ] 342

അപ്പു എനിക്ക് വഴി പറഞ്ഞു തന്നു..

 

അപ്പു : ഛെ നാണക്കേടായല്ലോ

 

ഞാൻ : എന്തെ

 

അപ്പു : അല്ല ആ പയ്യന്മാർ നല്ല ചിരി ആയിരുന്നു.

 

ഞാൻ : ടാ അത് നമ്മൾ വിയർത്തിരിക്കായിരുന്നില്ലേ. അതാ…

 

അപ്പു – എന്നാലും

 

ഞാൻ – ഓ… ചേച്ചിയെ പണിതപ്പോ ഇല്ലാത്ത നാണക്കേടാണോ അപ്പു..

 

അപ്പു ചിരിച്ചേയുള്ളൂ..

 

ഞാൻ : എന്നാലും നീ രാവിലെ എന്ത് അടിയായിരുന്നു അപ്പു.

 

അപ്പു – അത് ചേച്ചിയെ പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ കണ്ടപ്പോ മൂഡ് ആയി..

 

ഞാൻ – മം.. എന്റെ പൂർ പൊളിഞ്ഞെന്നാ തോന്നണേ..നീ പെണ്ണും കെട്ടി കഴിഞ്ഞാൽ മെല്ലെ മതിട്ടോ… എല്ലാം ഒറ്റ രാത്രി ചെയ്താൽ പെണ്ണ് ഇട്ടു പോവും..

 

ഞാനും അപ്പുവും ചിരിച്ചു. ഞങ്ങൾ അവന്റെ ലോഡ്ജിൽ എത്തി അവന്റെ ബാഗുമായി അവിടെന്നു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് എത്തി. ഞങ്ങൾ 2 പേരുടെയും മുഖം മ്ലാനമായി. ഒരു വിടപറയൽ രംഗം അല്ലെ…

 

ഞാൻ : അപ്പു… ഇന്നലെ നടന്നത് നമ്മൾ ജീവിതത്തിൽ വിചാരിക്കാത്ത ഒന്നാണ്. നടക്കാൻ പാടില്ലാത്തതാണോ അതോ നടക്കേണ്ടതാണോ എന്ന് എനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല. പക്ഷെ നിന്നെ ഇത്ര വർഷം കഴിഞ്ഞു കണ്ടപ്പോഴുള്ള സന്തോഷവും സ്നേഹവും ഒക്കെ ആയപ്പോൾ എപ്പോഴോ കൈവിട്ടു പോയി. നിന്നെയും എനിക്ക് കുറ്റപ്പെടുത്താൻ പറ്റില്ല.

 

അപ്പു – ചേച്ചി എന്താ ഇപ്പൊ ഇങ്ങനെ

 

ഞാൻ : അല്ല… നാളെ നിനക്ക് ഒരു കുറ്റബോധവും തോന്നാൻ പാടില്ല.. പ്രത്യേകിച്ച് പെണ്ണും കെട്ടി കഴിഞ്ഞാൽ.

 

അപ്പു – ഇല്ലാ ചേച്ചി…. ചേച്ചിയെ ഞാൻ ഒരുപാട് സ്നേഹിക്കുന്നു. ഇന്നലെ നടക്കേണ്ടത് തന്നെയാണ് നടന്നത്.

 

ഞാൻ : എന്തായാലും നിന്നെ ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റിയല്ലോ… അമ്മയെയും കീർത്തിയെയും ഞാൻ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നു. നിങ്ങളെ ഓർത്തു ഞാൻ ഒരുപാട് കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നമ്മുടെ അച്ഛൻ…

 

 

ഞാൻ വല്ലാതെ ഇമോഷണലായി. അപ്പു എന്നെ നെഞ്ചിലാക്കി ആശ്വസിപ്പിച്ചു..