കൂരാചുണ്ടിലെ ന്യുഇയർ രാവ് [മീര വിശ്വനാഥ്] 457

നസീമ: ആഹ്… തെളിവൊന്നും വേണ്ട. നീ പറഞ്ഞാൽ മതി. എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞൂസിനെ വിശ്വസാ…

നബീൽ: താങ്ക്സ് ഉമ്മാ…. ?

നസീമ: അതല്ല മോനെ, ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ പിന്നെ എന്ത് പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല… നമ്മൾ തമ്മിലുള്ള understanding വേറെ ആർക്കും മനസിലാവില്ലല്ലോ…. അതിപ്പോ ആരായാലും….

നബീൽ: അത് എനിക്കറിയാം ഉമ്മാ…. അതല്ലേ സ്ക്രീൻ ഷോട്ട് വിട്ടത്…

നസീമ: എങ്കി എന്റെ മോൻ പോയി ചാച്ചിക്കോ…. സമയം കുറെ ആയി….

നബീൽ: പോവാൻ തോന്നുന്നില്ല മ്മാ….

നസീമ : പറയുന്നത് കേൾക്ക് നബൂ… ഫോൺ ഓഫ് ചെയ്ത് കിടക്കാൻ നോക്ക്…

അവൾ പിന്നെ അവന്റെ മറുപടിക്ക് കാത്തു നിൽക്കാതെ നെറ്റ് ഓഫ് ചെയ്തു. ഇനിയും അവനുമായി അടുപ്പം കാണിച്ചാൽ കാര്യങ്ങൾ എന്തായാലും കൈവിട്ട് പോകും എന്നവൾക്ക് തോന്നിരിയുന്നു.. ഒരു അമ്മയെന്ന നിലക്ക് മകനോടുള്ള എല്ലാ വികാരങ്ങൾക്കും ഒരതിർവരമ്പ് വേണമെന്ന് അവൾക്കു തോന്നി.

പത്ത് പതിഞ്ചു മിനുട്ടുകൾക്ക് ശേഷം അവൾ റൂമിൽ നിന്നും പതിയെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഉറക്കം വരുന്നില്ല. വെള്ളം കുടിക്കാൻ ദാഹിക്കുന്നു. അവൾ ഫ്രിഡ്ജ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു… അപ്പോഴാണ് നബീലിന്റെ റൂമിലെ അരണ്ട വെളിച്ചം ശ്രദ്ധയിൽ പെടുന്നത്. ഇവനിത് വരെ ഉറങ്ങിയില്ലേ… അവൾക്ക് ആശ്ചര്യം തോന്നി.. അവൻ റൂമിൽ എന്താണ് പരിപാടി എന്നറിയാൻ അവൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അവന്റെ റൂമിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു..

ഞാൻ നബീലിന്റെ മുറിയിലെ ഹാളിലേക്കുള്ള ജനാലകൾക്ക് അടുത്തെത്തി, കർട്ടനുകൾക്കിടയിലുള്ള വിടവുകളിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കിയ ഞാൻ ഒരേ സമയം അമ്പരപ്പിലും ആവേശത്തിലുമായി മാറി. എന്റെ പ്രിയ മകൻ നബീൽ പൂർണ്ണമായും നഗ്നനായി കട്ടിലിൽ മലർന്നു കിടക്കുകയാണ്.. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവന്റെ ഒരു കൈയ്യിലെ ഫോണിലേക്കും മറ്റെ കൈ അവന്റെ ദൃഢമായ ലിംഗത്തിലും ശക്തമായി കുലുക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്നു… എന്റെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കോട്ടുന്നത്‌ പൊലെ ആർത്തു വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി…

അവന്റെ കൈകൾ താളത്തിൽ ചലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ സ്വന്തം മകനെ ഇത്തരമൊരു അവസ്ഥയിൽ കാണുന്നതിൽ എനിക്ക് ലജ്ജ തോന്നി.. പക്ഷേ അന്തർലീനമായ ഒരു ആവേശം എന്നെ അവിടെ നിന്ന് മാറുന്നത് തടഞ്ഞു..