കുറ്റബോധം 11 [Ajeesh] 218

മുടി അഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു…
മുഖത്ത് ആയിരം സൂര്യന്റെ കിരണങ്ങൾ പതിച്ച പോലെ കാന്തി, ഒരു വെളുത്ത കേരളാ സാരി ഉടുത്ത്
സ്ത്രീ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ പ്രതീകമായി അവൾ നടന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
രേഷ്മ…
ശിവൻ അവളെ നോക്കി നിന്നുപോയി…
” എന്റെ കുട്ടി… ”
ഉണ്ണിയേട്ടാ… കുറച്ച് കപ്പലണ്ടി മിട്ടായി പൊതിഞ്ഞ് താ… ”
ആ സമയം ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ മുഖത്തും വല്ലാത്ത ഒരു പ്രസരിപ്പ് ശിവൻ കണ്ടു…. അയാൾ ദ്രുതഗതിയിൽ കപ്പലണ്ടി മിട്ടായി പൊതിഞെടുത്തു…
” ഉണ്ണിയേട്ടാ പൈസ ഞാൻ തരാട്ടാ… ”
ശിവൻ വീണ്ടും ചമ്മിയ മട്ടിൽ പറഞ്ഞു…
” പോടാ… അവന്റെ ഒരു പൈസ… ” അയാൾ അടിക്കാൻ ഓങ്ങി…” ശിവൻ റോഡ് മറിഞ്ഞു കടന്ന് രേഷ്മയുടെ മുന്നിലേക്ക് നടന്നടുത്തു….
ശിവനെ കണ്ടപ്പോൾ രേഷ്മയുടെ നടത്തത്തിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞു …
പക്ഷെ അവൾ അയാളുടെ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണെടുത്തില്ല… അവൾ അടുത്തെത്തിയതും ശിവൻ ആ പൊതി അവൾക്ക് നൽകി…
അവളോട് എങ്ങനെ എന്ത് പറയണം എന്നൊക്കെ ഇന്നലെ ഇരുന്ന് ആലോചിച്ചു കൂട്ടിയതോന്നും അയാളുടെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നില്ല… പഴയ നിഷ്കളങ്കത ആ മുഖത്ത് നിന്നും പോയിരിക്കുന്നു…
ഇന്ന് അത് ഒരു പക്വത കൈവരിച്ച സ്ത്രീയുടെ മുഖമാണ്… ശിവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചേർന്ന് നിന്നു…
” മോളെ … ഞാൻ ”
ശിവൻ എന്തോ പറയാൻ വന്നതും രേഷ്മ ഇടയിൽ കയറി അത് വിലക്കിക്കൊണ്ട് തുടർന്നു…
” ഞാൻ ഒന്ന് കാണാൻ ഇരിക്കായിരുന്നു… ”
വീട്ടിലേക്ക് വരണം എന്ന് വിചാരിച്ചതാ… ഇതിപ്പോ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് നന്നായി… ”
ശിവൻ അവളെ വാത്സല്യത്തോടെ നോക്കി അവളുടെ കവിളിൽ തലോടാൻ ശ്രമിച്ചു…. പക്ഷെ അവൾ അത് ശക്തമായി തട്ടിമാറ്റി…
അതിന് ശേഷം അതി ക്രൂരമായ ഒരു നോട്ടവും… ശിവൻ അമ്പരന്ന് നിന്നു…
” നിങ്ങളെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ആ പഴയ രേഷ്മ ഇന്നില്ല… അവൾ മരിച്ചു…
” ഇനി എന്നെ കാണാൻ വരരുത്… അതീ കവലയിലായാലും, വീട്ടിലായാലും ” ശിവൻ തല കുമ്പിട്ട് നിന്നു…
ഇത് താൻ അർഹിക്കുന്നതാണ് എന്ന് അയാൾ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു… “നമുക്കിടയിൽ ഇപ്പൊ ഒരു ജീവിൻ നിന്ന് കളിക്കുന്നുണ്ട്… അതിന് എനിക്ക് ഒരു ഉത്തരം കിട്ടാതെ
നിങ്ങളെ എനിക്ക് ഇനി കാണണ്ട…
” പോ… ”
വെറുപ്പാണ് എനിക്ക് …. ” അവൾ ഘോരമായി പറഞ്ഞു…”
ശിവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നിരുന്നു…
എങ്കിലും അയാൾ തല ഉയർത്തുവാനോ അവളെ എതിർത്ത് എന്തെങ്കിലും പറയുവാനോ നിന്നില്ല…
” ഇനിയിപ്പോ ഞാൻ ചത്താലും നിങ്ങള് വരണമെന്നില്ല… ”
എന്നെ കൊന്നത് നിങ്ങളൊക്കെ തന്നെ അല്ലെ… ഇനിയിപ്പോ ശവം കാണാൻ വന്നിട്ട് എന്തിനാ… ” ദേ ഈ കാണുന്ന ശരീരത്തിന് ജീവനുണ്ട് എന്നെ ഉള്ളു… ചത്തതിന് തുല്യമാണ്…”