കുറ്റബോധം 11 [Ajeesh] 218

രേഷ്മ ഒരക്ഷരം പോലും മിണ്ടിയില്ല…. രേണുക രേഷ്മയെയും കൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു… കണ്ണിൽ നിന്നും അപ്പോഴും ധാരയായി ഒഴുകിവന്നിരുന്ന കണ്ണീർ തുടച്ചു മാറ്റാൻ പോലും അവൾ മുതിർന്നില്ല… അമ്മയുടെ സമീപം മിണ്ടാതെ അവൾ നിന്നു…
തനിക്ക് ഒരു താങ്ങായി നിൽക്കാൻ തയ്യാറാവുന്ന ഒരു മനസ്സെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അവൾ ആ നിമിഷം കൊതിച്ചുപോയി…
” പോയി ആ മുഖം കഴുക്… ” രേണുക അവളോട് സൗമ്യതയോടെ പറഞ്ഞു…
കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ സ്വയം തന്നോട് ഒരു വിശ്രമം ആവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട് എന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടായതുകൊണ്ടാവാം… അവൾ വാഷ് ബൈസന്റെ അടുത്ത് ചെന്ന് മുഖം കഴുകി…
” ഇനി നിന്നെ ആരെങ്കിലും വന്ന് കെട്ടും എന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ??? ”
രേണുക എരിതീയിലേക് എന്ന പകർന്നു തുടങ്ങി…
എന്റെ മോളെ ഇനി ആളുകൾ എന്തൊക്ക പറയും എന്ന് ഓർക്കുമ്പോ….”
അവർ പതിയെവിതുമ്പി…
രേഷ്മക്ക് അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള വാക്കുകൾ ഒന്നും വായിൽ വന്നില്ല… എന്ത് പറഞ്ഞാലും ആരും ചെവിക്കൊള്ളില്ല എന്ന ഒരു തോന്നാളായിരുന്നു രേഷ്മയുടെ മനസ്സ് നിറയെ… എങ്കിലും അവൾക്ക് രാഹുലിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ അകറ്റി നിർത്താൻ ആയില്ല… അവനെ അവർ അവിടെ ഇട്ട് തല്ലി ചതക്കുമോ എന്ന ഭയം ആയിരുന്നു അവൾക്ക്… ആ പോലീസ് എസ് ഐ യുടെ മുഖം അവളുടെ മുന്നിലൂടെ ഒരു ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ചിത്രം പോലെ മിന്നി മറഞ്ഞു…
അൽപ്പ നേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തന്റെ അമ്മയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് ആ കൈകൾ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു…
” അമ്മേ… എന്ത് വേണേലും ഞാൻ ചെയ്യാം… നിങ്ങൾ പറയാണതൊക്കെ ഞാൻ അനുസരിക്കാം… പക്ഷെ അവൻ… “രാഹുൽ ഇപ്പഴും സ്റ്റേഷനിലാണ്… ” ആ പൊലീസ്കാര് അവനെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യും…
അവനെ അവിടെ നിന്ന് എങ്ങനെങ്കിലും ഒന്ന് പുറത്തിറക്കണം… ഞാൻ കാരണം അവന്റെ ജീവിതം കൂടി ഇല്ലാണ്ടാക്കാരുത്… ”
” അവൻ അവടെ കെടക്കട്ടെടി 2 ദിവസം… ഇമ്മാതിരി പണിക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോ ഇതൊക്കെ നേരിടാൻ ഉള്ള ചങ്കൂറ്റം കൂടി വേണം… ”
ഹാളിൽ നിന്ന് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്ന് വന്നുകൊണ്ട് ശിവൻ അമർഷത്തോടെ പറഞ്ഞു…
” അനുഭവിക്കട്ടെ… ചെക്കനെ കാണാതാവുമ്പോ വീട്ടുകാര് തന്നെ വന്ന് ഇറക്കിക്കോളും… ”
രേഷ്മ ശിവന്റെ കാലിൽ പിടിച്ചു കരഞ്ഞു…
ഞാൻ വേറെ ഒന്നും നിങ്ങളോട് ഇനി ആവശ്യപ്പെടില്ല… അവനെ ഉപദ്രവിക്കരുത്… പ്ലീസ്…. രേഷ്മ ശിവന്റെ കാലിൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു…