കുറ്റബോധം 14 [Ajeesh] 267

അയാൾ ജനാലയിലൂടെ ദൂരെ അനന്തമായ ഗഗനസാനുക്കളിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു…
” അച്ഛാ… പറയ്… ”
ശിവേട്ടനെ വിളിച്ചില്ലേ??? ”
“എനിക്കറിയണം…
എന്നോട് പറ… അവൾ കെഞ്ചി… ”
ഭാസ്‌കരനും തന്റെ നിയന്ത്രണം വിടുകയായിരുന്നു…
” ഇനിയിപ്പോ അതൊക്കെ എന്തിനാ അറിഞ്ഞിട്ട്… ??? ”
” മോൾക്ക് നല്ലൊരു ജീവിതം ഒക്കെ ആയി… ”
” ഇനി അതാണ് നിന്റെ ലോകം… ”
അവൾ കയ്യിലുള്ള തൂവാല പൊത്തി വാവിട്ട് കരഞ്ഞു…
” അച്ഛൻ വിളിക്കും എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായത് കൊണ്ടാ ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാഞ്ഞത്… ”
ശിവേട്ടനെ എനിക്ക് കാണണം അച്ഛാ… ”
അവൾ വാശി പിടിച്ചു….
ഭാസ്കരൻ ശബ്ദം കടുപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു…
” ഇനി അതൊന്നും നടക്കില്ല…
അവൻ പോയി… ”
” നിന്റെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടുന്നത് വരെ അവൻ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു… ”
” അത് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ പോയി… ”
രേഷ്മ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു…
” ഒരിക്കൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ട അവൻ ജീവിക്കാൻ തുടങ്ങിയത് തന്നെ നിനക്ക് വേണ്ടിയാ…”
” നിന്റെ സന്തോഷം കെടുത്താൻ നിൽക്കിന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ പോയി…
എവിടേക്കാണെന്ന് അച്ഛനറിയില്ല… ”
രേഷ്മ പൊട്ടിക്കാരഞ്ഞു… അച്ഛന്റെ കാലിൽ വീണു…
ഭാസ്കരൻ തന്റെ കണ്ണുകൾ തുടച്ച് ഇടറുന്ന വാക്കുകളോടെ പറഞ്ഞു… ഇനി അതൊന്നും മോള് ഓർക്കേണ്ട… ”
പുതിയൊരു ജീവിതം തുടങ്ങാണ്‌ എന്റെ കുട്ടി… ”
” ചെല്ല് മോൻ കത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ടാവും… നിന്നെ കൊണ്ടു പോവാൻ… ”
” ഇനി മുതൽ നിന്റെ സർവ്വവും അവൻ ആണ് ”
അച്ഛന്റെ മോളൂട്ടി കണ്ണ് തുടക്ക്… ”
ഭാസ്‌കരൻ രേഷ്മയെ കൂട്ടി ഉമ്മറത്തേക്ക് നടന്നു…
അവൾക്ക് കരച്ചിൽ നിർത്താനായില്ല…
പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയതും അവൾ അമ്മയുടെ തോളിൽ തല ചായ്ച്ചുകൊണ്ട് അവൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി…
” ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ അവളുടെ കണ്ണീരിന്റെ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു… ”
സജീഷ് വല്ലാതെ വിവശനയി കാണപ്പെട്ടു…
” താൻ അവളോട് എന്തോ വലിയ തെറ്റാണ് ചെയ്തത് എന്നൊരു തോന്നൽ… ”
അൽപ്പ നേരത്തിന് ശേഷം അവൾ കാറിൽ കയറി… സജീഷും…
ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ റോസാപ്പൂക്കൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ച ആ വണ്ടി പതിയെ നീങ്ങി… പുതിയ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക്… “

( തുടരും )