ലഹരി [വേദ] 373

പക്ഷെ, അവൻ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ… എന്തോ പന്തികേട്.

ബുക്ക്ഷെൽഫിൽ ചാരി, തറയിൽ തളർന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു അവൻ. തല പുറകോട്ട് മറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
അവൻ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നില്ല.

വായ പാതി പിളർന്ന്, താടി ഒടിഞ്ഞതുപോലെ അവൻ സീലിംഗിലേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കുകയായിരുന്നു. ആ ദൂരത്തു നിന്നുപോലും, അവന് ചുറ്റുമുള്ള വായുവിന് വ്യത്യാസമുണ്ടായിരുന്നു. പഴകിയ, പുളിച്ചു തികട്ടുന്ന, മൂർച്ചയുള്ള മണം.

അഭിരാമിയുടെ ശ്വാസം തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. നെഞ്ചിന്റെ ഭാരം അവളെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി. ലോകത്തെ നേരിടാൻ അവൾ കെട്ടിപ്പൊക്കിയ ധാർമ്മികതയുടെയും വിശ്വാസത്തിന്റെയും മതിലുകൾ ആ നിമിഷം തകർന്നു വീണു. അവിടെ ആ ചൂടും, നാറ്റവും, പിന്നെ വലിച്ചെറിയപ്പെട്ട ഒരു കോലം പോലെ കിടക്കുന്ന തന്റെ മകനും മാത്രം ബാക്കിയായി.

നെഞ്ചിൽ നിന്ന് കൈ താഴേക്ക് വീണു. അവളുടെ ശബ്ദം നേർത്തു, അത് ഉടയാറായ ചില്ലുപോലെയായി. അവൾ അവനുവേണ്ടി കാത്തുവെച്ചിരുന്ന വാത്സല്യത്തിന്റെ മയം ആ ശബ്ദത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

“വൈശാഖ്…”

അവന്റെ മുഴുവൻ പേര്. ആ ചെറിയ വീടിനുള്ളിൽ, ഒരു ലോകം അവസാനിക്കുന്നതിന്റെ ശബ്ദമായിരുന്നു അത്.

അവളുടെ കാലുകൾക്ക് കരിങ്കല്ലിന്റെ ഭാരമായിരുന്നു. തറയിലെ തണുപ്പ് പാദങ്ങളിലൂടെ അരിച്ചു കയറുന്നുണ്ടെങ്കിലും, നെഞ്ചിനുള്ളിൽ ഒരു തീച്ചൂള എരിയുന്നതുപോലെ തോന്നി.

അവൾ നിലത്തേക്ക് മുട്ടുകുത്തി. ഞൊറികൾ വലിഞ്ഞുമുറുകി, സാരിയുടെ കട്ടിയില്ലാത്ത കോട്ടൺ തുണി വിയർപ്പിൽ കുതിർന്ന അവളുടെ തുടകളിൽ ഒട്ടിപ്പിടിച്ചു.