ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

അവൾ കുനിഞ്ഞപ്പോൾ, നൈറ്റിയുടെ വിടവിലൂടെ അവളുടെ വെളുത്ത, മാംസളമായ മാറിടങ്ങൾ ഭാരത്തോടെ കുലുങ്ങുന്നത് അവൻ കണ്ടു. അതിലൊന്നിന്റെ വശത്ത്, ഇന്നലെ താൻ കടിച്ചുവലിച്ചതിന്റെ നീലിച്ച പാട്, മഞ്ഞ വെളിച്ചത്തിൽ വ്യക്തമായി തെളിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

അവൾ അത് മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ അവൻ… അവന് അത് മറക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അമ്മയുടെ ഈ ‘നോർമൽ’ ഭാവം, അവളിലെ ഈ മാറ്റം, താൻ ചെയ്തത് അത്ര വലിയ തെറ്റല്ലെന്നോ, അല്ലെങ്കിൽ തനിക്ക് ഇതിനിയും ആവാം എന്നോ ഉള്ള ഒരു തെറ്റായ സന്ദേശമാണ് അവന്റെ പാകപ്പെടാത്ത മനസ്സിന് നൽകിയത്. അവൾ ബെഡ്ഷീറ്റ് കുടഞ്ഞു വിരിക്കുമ്പോഴും, അവന്റെ നോട്ടം ആ പാടിൽ തന്നെ തറഞ്ഞുനിൽക്കുകയായിരുന്നു.

————–

കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് അവൻ പതുക്കെ അവളുടെ മുറിയിലേക്ക് കടന്നു. ബെഡ്‌ലാംപിന്റെ മഞ്ഞ വെളിച്ചം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അഭിരാമി കട്ടിലിൽ ചാരിയിരുന്ന് ഒരു പുസ്തകം വായിക്കുകയാണ്. കണ്ണട മൂക്കിൻ തുമ്പിലേക്ക് ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

“അമ്മേ…”

അവൾ മുഖമുയർത്തി. “എന്താ കണ്ണാ, ഉറക്കമില്ലേ?” പുസ്തകം മടക്കി മടിയിൽ വെച്ചു.

അവൻ കട്ടിലിന്റെ അറ്റത്ത് വന്നിരുന്നു. “ഇല്ല… വെറുതെ…”

അവർ സാധാരണ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. കോളേജിലെ കാര്യങ്ങൾ, നാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ… പുറമേ ശാന്തമായ സംഭാഷണം. പക്ഷെ, വൈശാഖിന്റെ കണ്ണുകൾ അശാന്തമായിരുന്നു. അവൻ സംസാരിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ മുഖത്തും, കഴുത്തിലും, നൈറ്റിയുടെ വിടവിലൂടെ കാണുന്ന നിഴലുകളിലും ഉഴലുകയായിരുന്നു.