ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

——-

അവന്റെ വിരൽതുമ്പ് ആ നീലിച്ച പാടിൽ മൃദുവായി ഒന്ന് തൊട്ടു. ആ സ്പർശനത്തിൽ അവൾ ഒന്ന് കുറുകി, പക്ഷെ ഒഴിഞ്ഞുമാറിയില്ല.

“ഇത്… വല്ലാതെ വേദനിക്കുന്നുണ്ടോ അമ്മേ? സോറി… ഞാൻ… എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ വെറുപ്പ് തോന്നുന്നു.” അവന്റെ ശബ്ദം ഇടറി, കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.

അവന്റെ ആ സങ്കടം അഭിരാമി യുടെ ഉള്ളിലെ അമ്മയെ അലിയിച്ചു കളഞ്ഞു. അവൾക്ക് അത് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ അവന്റെ കൈ സ്വന്തം കൈക്കുള്ളിൽ ഒതുക്കിപ്പിടിച്ചു. അവളുടെ ഉള്ളംകൈകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ചൂടുണ്ടായിരുന്നു.

“സാരമില്ലെടാ… അതൊക്കെ പോട്ടെ. അമ്മ ക്ഷമിച്ചില്ലേ? ഇനിയത് ഓർക്കണ്ട.” അവൾ ആർദ്രമായി പറഞ്ഞു.

അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി, അവൾ അവന്റെ തല പിടിച്ചു തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചായ്ച്ചു.

അതൊരു സ്വാഭാവികമായ വാത്സല്യപ്രകടനമായിരുന്നു. പക്ഷെ, അവന്റെ മുഖം ചെന്നുവീണത് വീണ്ടും ആ അപകടകരമായ ഇടത്തേക്കായിരുന്നു.

അവന്റെ കവിൾ അവളുടെ മൃദുവായ, ഭാരമേറിയ മാറിടത്തിൽ അമർന്നു. നൈറ്റിയുടെ നേർത്ത തുണിക്കപ്പുറം, അവളുടെ ഹൃദയം വേഗത്തിൽ മിടിക്കുന്നത് അവന് കേൾക്കാം. ‘ലബ്… ഡബ്… ലബ്… ഡബ്…’

ആ ഹൃദയമിടിപ്പിനൊപ്പം, അവളുടെ ശരീരത്തിന്റെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധം—പൗഡറിന്റെയും, വിയർപ്പിന്റെയും, മുലപ്പാലിന്റെ ഓർമ്മയുള്ള മാറിടത്തിന്റെയും ഗന്ധം—അവന്റെ മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചുകയറി.

അവൾ അവന്റെ മുടിയിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ അവൻ അവിടെ അനങ്ങാതെ കിടന്നു. അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ, നൈറ്റിക്കുള്ളിലൂടെ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന ആ കടിയേറ്റ പാടിന് തൊട്ടുമുകളിലായി ഉരസുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ക്ഷമിച്ച അമ്മയും, അവസരം കാത്തിരിക്കുന്ന മകനും ആ മഞ്ഞ വെളിച്ചത്തിൽ, ഒരേ ശ്വാസത്തിൽ ഇഴുകിച്ചേർന്നു.