ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

പക്ഷെ അവൾ അവനെ തള്ളിയില്ല. ആ സ്പർശനത്തിലെ തണുപ്പും, നാവിന്റെ ചൂടും ഒന്നിച്ച് അവളുടെ സിരകളിൽ തീ പടർത്തി. പാപബോധം ഉരുകിയൊലിച്ച്, പകരം വർഷങ്ങളായി ഉറങ്ങിക്കിടന്ന പെണ്ണ് ഉണർന്നു.

അവൻ അവളുടെ ബ്രായുടെ മറ്റേ കപ്പും താഴേക്ക് വലിച്ചു മാറ്റി. ഇപ്പോൾ, രണ്ടു ഭാരമേറിയ സ്തനങ്ങളും അവന്റെ മുന്നിൽ സ്വതന്ത്രമായി, പൂർണ്ണ നഗ്നമായി നിന്നു. അവൻ മുഖം അവയ്ക്കിടയിൽ പൂഴ്ത്തി, ആ മൃദുലതയിൽ ഉരസിക്കൊണ്ട്, ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ മന്ത്രിച്ചു.

“എനിക്കിത് വേണം അമ്മേ… എനിക്ക്… ഞാൻ മരിക്കും…”

അവളുടെ പ്രതിരോധം അതോടെ പൂർണ്ണമായും തകർന്നു. “എടാ… വേണ്ട കണ്ണാ…” എന്ന് വിതുമ്പിക്കൊണ്ട്, അവൾ അവന്റെ തല ഇരുകൈകളാലും തന്റെ മാറിലേക്ക് കൂടുതൽ ചേർത്തുപിടിച്ചു. ആ രാത്രിയിലെ ഇരുട്ടിൽ, ധാർമ്മികതയുടെ അവസാനത്തെ നൂൽപ്പുരിയും പൊട്ടിവീണു.

ഏത് മരവിച്ച ധാർമ്മികതയുടെ പേരിലാണോ അവൾ ഇത്രയും നാൾ പിടിച്ചുനിന്നത്, അത് ആ നിമിഷം വെറുമൊരു മഞ്ഞുരുകും പോലെ അപ്രത്യക്ഷമായി.

അവന്റെ മുഖം ആ മാംസളമായ ഇടങ്ങളിൽ ഉഴലുകയായിരുന്നു. ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയല്ല, ഒരു പുരുഷന്റെ വിശപ്പായിരുന്നു അവനിൽ. അവന്റെ നാവിന്റെ പരുക്കൻ സ്പർശനം അവളുടെ മുലക്കണ്ണുകളെ മരവിപ്പിച്ചു, പിന്നെ ഇക്കിളപ്പെടുത്തി, ഒടുവിൽ അസഹനീയമായ ഒരു സുഖത്തിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടു.

“ഉം… ന്റമ്മേ…”

അവൾ അറിയാതെ തല പുറകോട്ട് ചായ്ച്ചു. കണ്ണുകൾ മുകളിലേക്ക് മറിഞ്ഞു. വായിൽ നിന്ന് അസ്ഫുടമായ ശബ്ദങ്ങൾ പുറത്തുവന്നു.