ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

അവൻ കൂടുതൽ ശക്തിയോടെ, ആഴത്തിൽ ഇടിച്ചു കയറി. അവളുടെ ഗർഭപാത്രത്തിന്റെ ഭിത്തികളിൽ അവൻ മുട്ടിവിളിച്ചു. ആ തീവ്രതയിൽ ആ വെളുത്ത പത അവളുടെ തുടകളിലൂടെ താഴേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി.

പെട്ടെന്ന്, പുറത്ത് ആകാശം പൊട്ടിത്തെറിച്ചതുപോലെ ഒരു ഇടിമുഴക്കം. പിന്നാലെ ആർത്തലച്ച് മഴ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ജനൽച്ചില്ലുകളിൽ മഴത്തുള്ളികൾ അടിച്ചുകയറുന്ന ശബ്ദം ആ മുറിയിലെ ലയത്തിന് വല്ലാത്തൊരു വന്യത നൽകി.

പ്രകൃതിയുടെ ആ കുത്തൊഴുക്കിനൊപ്പം, അവന്റെയും വേഗത കൂടി. അവന്റെ നിയന്ത്രണം അയഞ്ഞു തുടങ്ങി.

“അമ്മേ… വരുന്നു… എനിക്ക്…”

അവൻ പല്ലുകൾ കടിച്ചുകൊണ്ട് കിതച്ചു. അവന്റെ അരക്കെട്ട് അതിവേഗത്തിൽ ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഓരോ അടിയും അവളുടെ ഗർഭപാത്രത്തിന്റെ വാതിൽക്കൽ ചെന്ന് മുട്ടി.

“ആാഹ്… കളയല്ലേ… പുറത്ത് കളയല്ലേ കണ്ണാ…”

അവൾ അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു. കാലുകൾ അവന്റെ അരയിൽ പിണച്ചുവെച്ചു, അവനെ പുറത്തേക്ക് പോവാൻ അനുവദിക്കാതെ പൂട്ടി.

അവസാനത്തെ ആഞ്ഞടിക്കലിൽ, അവൻ ശരീരം വില്ലുപോലെ വളച്ചു.

“അമ്മേ…!”

ഒരു നിലവിളിയോടെ, അവൻ അവളിലേക്ക് ഉരുകി വീണു. അവന്റെ ചൂടുള്ള വിത്ത്, ഒട്ടും ബാക്കി വെക്കാതെ, ഒരു പ്രളയം പോലെ അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ചീറ്റിച്ചു. താൻ പിറന്ന ഉറവിടത്തിലേക്ക് തന്നെ തന്റെ ജീവൻ തിരികെ നൽകുന്ന നിർവൃതി.

ആർത്തലക്കുന്ന മഴയുടെ ശബ്ദത്തിനിടയിലും, അവരുടെ ശ്വാസത്തിന്റെ വേഗതയും, ഹൃദയമിടിപ്പിന്റെ താളവും മാത്രം മുഴങ്ങി. അവൻ അവളുടെ മേലേക്ക് തളർന്നു വീണു. അവളുടെ ഉള്ളം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു. ആ ചൂട് പടർന്നപ്പോൾ, അഭിരാമി കണ്ണുകൾ അടച്ച്, ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ തന്റെ മകനെ മാറോട് ചേർത്ത്, അവന്റെ വിയർത്ത നെറ്റിയിൽ ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തു. ആ മഴ ആ പാപത്തെ കഴുകിക്കളയുകയല്ല, മറിച്ച് സാക്ഷിയാവുകയായിരുന്നു.