ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

 

 

 

അവൾ ചിരിച്ചു.

 

ആ ചിരിയിൽ കുറ്റബോധത്തിന്റെ ഒരു കണിക പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പകരം, വല്ലാത്തൊരു സമാധാനവും, ജയിച്ചവളുടെ ഭാവവുമായിരുന്നു അതിൽ.

 

പക്ഷെ അതൊരു പൊട്ടിച്ചിരിയായിരുന്നില്ല. ആത്മസംതൃപ്തിയുടെ, അല്ലെങ്കിൽ ലോകം മുഴുവൻ എതിർത്താലും താൻ ജയിച്ചു എന്ന തോന്നലിന്റെ നേർത്ത, നിഗൂഢമായ ഒരു പുഞ്ചിരി.

 

അവന്റെ ഭാരം അവളുടെ മേൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരുന്നു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ അവന്റെ ജീവന്റെ ചൂട് അവൾക്ക് പുതിയൊരു ഊർജ്ജം നൽകി. കാലുകൾക്കിടയിലെ നനവും, വിയർപ്പിന്റെ ഗന്ധവും, പുറത്തെ മഴയുടെ തണുപ്പും… എല്ലാംകൂടി അവളിലൊരു ലഹരി നിറച്ചു.

 

അവൾ മെല്ലെ വിരലുകൾ കൊണ്ട് അവന്റെ നനഞ്ഞ നെറ്റിയിലെ മുടി വകഞ്ഞു മാറ്റി. കിതപ്പ് മാറി ശാന്തനായി, ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ തന്റെ മാറിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി കിടക്കുന്ന അവനെ നോക്കിയപ്പോൾ അവളുടെ ചിരിക്ക് തിളക്കം കൂടി.

 

 

 

ഈ ശരീരം കൊണ്ടും, സ്നേഹം കൊണ്ടും അവനെ താൻ പൂർണ്ണമായും ബന്ധിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ആ ചിരിയെ കൂടുതൽ മനോഹരവും, ഒപ്പം ഭയാനകവുമാക്കി. ഇന്നലെ അവൾ ഭയന്ന അതേ മൃഗം, ഇന്ന് അവളുടെ ഉള്ളിൽ സംതൃപ്തിയോടെ ഉറങ്ങുന്നു.

 

 

 

 

 

 

——————-

 

 

 

പുറത്ത് മഴ തോർന്നിരുന്നു. നനഞ്ഞ മരച്ചില്ലകളിൽ നിന്ന് പക്ഷികളുടെ ശബ്ദം കേട്ടുതുടങ്ങി. ജനൽവിരിയുടെ വിടവിലൂടെ എത്തിയ ഇളം വെയിൽ കട്ടിലിലേക്ക് വീണു.