ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

“എന്നാലും എന്റെ മോന് ക്ഷീണം മാറിയിട്ടില്ല, അല്ലെ?”

അവൾ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പുതപ്പ് അരക്കെട്ട് വരെ താഴ്ന്നു. അവളുടെ വെളുത്ത ശരീരത്തിൽ അവിടെയും ഇവിടെയും ചുവന്ന പാടുകൾ. രാത്രിയിലെ യുദ്ധത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പുകൾ.

“പോയി കുളിക്ക്… ഞാൻ ചായ എടുക്കാം.” അവൾ പറഞ്ഞു. “പിന്നെ…”

അവൾ കട്ടിലിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുന്നതിന് മുൻപ് അവന്റെ ചെവിയിലേക്ക് കുനിഞ്ഞു, രഹസ്യം പോലെ പറഞ്ഞു.

“ഇന്നലെ നീ തന്നത്… അത് മുഴുവൻ എന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെയുണ്ട്. ഞാൻ കഴുകി കളഞ്ഞിട്ടില്ല.”

അവൾ കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. എന്നിട്ട്, ഒട്ടും നാണമില്ലാതെ, നഗ്നയായിത്തന്നെ മുറിയിലെ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് നടന്നു. വൈശാഖ് ആ കാഴ്ച നോക്കി, തളർച്ചയിലും വല്ലാത്തൊരു ആവേശത്തോടെ കിടന്നു. അവരുടെ ജീവിതം എന്നെന്നേക്കുമായി മാറിമറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ് ആ രാവിലത്തെ കാപ്പിമണത്തോടൊപ്പം ആ മുറിയിൽ പടർന്നു.

” അമ്മയ്ക്ക് സേഫ് ആയിരുന്നൊ ഇന്നലെ ” അവൻ ചോദിച്ചു

ആ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൾ വാതിൽപ്പടിയിൽ നിന്നു. തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് ഭയമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഒരുതരം കൗതുകമായിരുന്നു.

അവൾ തന്റെ നഗ്നമായ, അല്പം ചാടിയ വയറിലൂടെ സാവധാനം കൈയോടിച്ചു. അവിടെ, തൊലിക്കടിയിൽ അവന്റെ ജീവൻ ഇപ്പോഴും തങ്ങിനിൽക്കുന്നുണ്ടെന്ന ചിന്ത അവളെ ഭയപ്പെടുത്തിയില്ല, മറിച്ച് ഭ്രാന്തമായ ഒരാനന്ദമാണ് നൽകിയത്.

“പേടിയാണോടാ നിനക്ക്?” അവൾ ചോദിച്ചു, ചുണ്ടിൽ ഒരു വശ്യമായ പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.