ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

അവൻ അടുക്കളയിലേക്ക് ഒരടി വെച്ചു.

“എനിക്ക്… എനിക്കൊന്നും ഓർമ്മയില്ല അമ്മേ. സത്യമായിട്ടും. എന്താ പറ്റിയേന്ന് പോലും…”

അവന്റെ ശബ്ദം വിറച്ച്, പൊട്ടിക്കരച്ചിലിന്റെ വക്കിലെത്തിയിരുന്നു. അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു, കൈകൾ നീട്ടി അവളെ തൊടാൻ ശ്രമിച്ചു.

“എന്നെ നോക്ക് അമ്മേ… പ്ലീസ്… അമ്മേ, ഞാൻ… ഞാൻ കുടിച്ചിരുന്നു. എനിക്കൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു…”

അവൾ സ്റ്റൗ ഓഫ് ചെയ്തു. തിരിഞ്ഞു നിന്നില്ല.

“ഞാൻ… ഞാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തോ? അമ്മേ…?”

അവൻ അവളുടെ തോളിനടുത്ത് ചെന്ന്, വിറയ്ക്കുന്ന കൈകൾ കൊണ്ട് അവളെ തിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. “ഒന്ന് പറ അമ്മേ… ഞാൻ കാലുപിടിക്കാം… മിണ്ടാതിരിക്കല്ലേ…”

കുറ്റബോധം അവനെ കാർന്നു തിന്നുകയായിരുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ അവ്യക്തമായ ഓർമ്മകൾ – വഴുക്കൽ, മണം, ചൂട്, പിന്നെ ആ നീലിച്ച പാട് – എല്ലാം കൂടി അവന്റെ തൊണ്ടയിൽ ഒരു വലിയ മുഴ പോലെ തടഞ്ഞു നിന്നു. അവൻ മുട്ടുകുത്തി, അവളുടെ സാരിത്തുമ്പിൽ മുഖമമർത്തി തേങ്ങി.

“മാപ്പ് അമ്മേ… ഇനി ഞാൻ തൊടില്ല… സത്യം… എന്നെ വെറുക്കല്ലേ…”

അവൾ അനങ്ങിയില്ല. ഒരു പ്രതിമ പോലെ, കല്ലിച്ച ശരീരവുമായി അവൾ നിന്നു. അവന്റെ കണ്ണുനീർ അവളുടെ സാരിയിൽ നനവ് പടർത്തി. എന്നാൽ, അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ഭാവവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കണ്ണുകൾ ശൂന്യതയിലേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കിയിരുന്നു. ഉള്ളിൽ എന്തൊക്കെയോ തകർന്നുപോയ ഒരാളുടെ മരവിപ്പ്.

“എഴുന്നേൽക്ക്.”

അവളുടെ ശബ്ദം തണുത്തതും, ജീവനില്ലാത്തതുമായിരുന്നു. ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ ഇല്ലാത്ത, വെറുമൊരു കൽപ്പന.