ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

അവന്റെ തേങ്ങൽ മുറിഞ്ഞു. ആ ശബ്ദത്തിലെ അപരിചിതത്വം അവനെ ഭയപ്പെടുത്തി. അവൻ പതിയെ മുഖമുയർത്തി.

അവൾ അവനെ നോക്കിയില്ല. അവളുടെ നോട്ടം അടുക്കളയിലെ ജനൽക്കമ്പിയിൽ തട്ടിനിന്നു.

“പോയി കുളിക്ക്.”

ഇതും ഒരു ഉത്തരവ് തന്നെയായിരുന്നു. സാധാരണയുള്ള ‘മോനേ’ എന്ന വിളിയോ, ‘കണ്ണാ’ എന്ന വാത്സല്യമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. വെറും വാക്കുകൾ.

അവൻ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു. അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ അവന് ധൈര്യം വന്നില്ല.

അവൾ ദോശ പാത്രത്തിലേക്ക് മാറ്റിവെച്ചു. യാന്ത്രികമായ ചലനങ്ങൾ.

“ഇനി…” അവൻ വീണ്ടും പറയാൻ തുടങ്ങി.

“പോവാൻ.”

അവൾ ശബ്ദമുയർത്തിയില്ല, പക്ഷെ ആ വാക്കിൽ ഒരടികൊണ്ട ആഘാതമുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി. പിന്നെ തലതാഴ്ത്തി, ഒരു കുറ്റവാളിയെപ്പോലെ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് പുറകോട്ട് നടന്നു.

അവൻ പോയിക്കഴിഞ്ഞതും, അഭിരാമിയുടെ കൈകൾ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. ദോശക്കല്ല് പിടിച്ചിരുന്ന കൈ തളർന്നു. അവൾ കൗണ്ടർടോപ്പിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു.

ശ്വാസം എടുക്കാൻ പ്രയാസമായി തോന്നി. നെഞ്ചിൽ, ഇന്നലെ അവൻ കടിച്ചുവലിച്ച ഭാഗങ്ങളിൽ നീറ്റൽ അനുഭവപ്പെട്ടു. ബ്രാ ഇട്ടിട്ടും, ആ വേദന തുളച്ചുകയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ സാരിക്കുമുകളിലൂടെ കൈവെച്ച് അവിടെ അമർത്തി.

കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. പക്ഷെ കരയാൻ ശബ്ദം പുറത്തുവന്നില്ല.

അവൾക്ക് ഓർമ്മ വന്നത് അവന്റെ കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞ മുഖമല്ലായിരുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രി, ആ ഇടുങ്ങിയ കുളിമുറിയിൽ, മൃഗത്തെപ്പോലെ തന്റെ മാറിടത്തിൽ ആർത്തി കാണിച്ച ആ മുഖമായിരുന്നു. ഒപ്പം, ഭയാനകമായ മറ്റൊരു സത്യവും – ആ നിമിഷങ്ങളിൽ, വേദനയ്ക്കിടയിലും, തന്റെ ശരീരം എപ്പോഴോ… ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും… എതിർക്കാൻ മറന്നുപോയിരുന്നു എന്ന സത്യം.