ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

“കൊല്ലാനോ?” അവൾ ചിരിച്ചു, പക്ഷെ ആ ചിരിയിൽ കണ്ണീരുണ്ടായിരുന്നു. “ഇന്നലെ നീ എന്നെ കൊന്നില്ലേടാ? എന്റെ… എന്റെ ആത്മാഭിമാനം… അമ്മ എന്ന സ്ഥാനം… എല്ലാം നീ ആ ബാത്ത്റൂമിലെ തറയിൽ ഇട്ട് ചവിട്ടി അരച്ചില്ലേ?”

അവൾ അവന്റെ തൊട്ടടുത്തെത്തി.

“നീ കുടിച്ചത് കൊണ്ടല്ല… നിന്റെയുള്ളിൽ… നിന്റെയുള്ളിൽ എവിടെയോ ഇതൊക്കെയുണ്ട്. അതല്ലേ സത്യം?”

ആ ചോദ്യം ഒരു കുന്തമുന പോലെ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തറച്ചു. അവൻ മറുപടി പറയാനാവാതെ നിന്നു. കാരണം, ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം നൽകാൻ അവന് ഭയമായിരുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ ചില നിമിഷങ്ങളിൽ, ലഹരിയുടെ മറവിലും അവന് തോന്നിയ ആ വന്യമായ ആസ്വാദനം… അതൊരു നുണയായിരുന്നില്ലെന്ന് അവനും അറിയാമായിരുന്നു.

അവൻ അവളുടെ കാലിൽ മുഖമമർത്തി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അവളുടെ പാദങ്ങൾ അവന്റെ കണ്ണീരിൽ നനഞ്ഞു. ആ ചൂട് അവളുടെ വിരലുകളിലൂടെ അരിച്ചു കയറി.

“പ്ലീസ് അമ്മേ… ഇനി ഉണ്ടാവില്ല… ഞാൻ സത്യം ചെയ്യുന്നു… എന്നെ തള്ളിക്കളയല്ലേ…”

അഭിരാമി അനങ്ങിയില്ല. കാലിൽ പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന മകനെ അവൾ നിർവികാരമായി നോക്കി. പണ്ട്, നടക്കാൻ പഠിക്കുമ്പോൾ അവൻ ഇതേപോലെ തന്റെ കാലിൽ തൂങ്ങുമായിരുന്നു. അന്ന് അതൊരു ആശ്രയമായിരുന്നു.

ഇന്ന്?

അവൾ പതുക്കെ കുനിഞ്ഞു. അവന്റെ താടിയിൽ പിടിച്ച്, ആ മുഖം ബലമായി ഉയർത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു വീങ്ങിയിരുന്നു.

“ഒരു ചാൻസ്…” അവൾ ആ വാക്ക് മന്ത്രിച്ചു. അവളുടെ സ്വരം പരുക്കനായിരുന്നു.

“ഞാൻ ക്ഷമിക്കാം. പക്ഷെ നീ, ഒരു കാര്യം നീ ഓർക്കണം.”