ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

അവൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി. ആ നോട്ടത്തിന്റെ തീവ്രതയിൽ അവൻ ഒന്ന് പതറി.

“നീ ഇന്നലെ തൊട്ടതും പിടിച്ചതും മായ്ച്ചു കളയാൻ പറ്റില്ല. ആ പാടുകൾ എന്റെ ദേഹത്തുനിന്ന് പോയാലും…” അവൾ തന്റെ നെഞ്ചിൽ കൈവെച്ചു, “…എന്റെ ഓർമ്മയിൽ നിന്ന് പോവില്ല. നിന്റെ ഓർമ്മയിൽ നിന്നും.”

അവൻ തലയാട്ടി, വീണ്ടും കരയാൻ തുടങ്ങി.

“പിന്നെ…” അവൾ ഒന്നുരുകി, ശബ്ദം അല്പം താഴ്ത്തി, എന്നാൽ അതിൽ മൂർച്ച കൂടിയിരുന്നു. “ഇന്നലെ, ലഹരിയുടെ പുറത്താണെങ്കിലും… നീ എന്നെ ഒരു സ്ത്രീയായി കണ്ടു. ആ മൃഗവാസന നിന്റെ ഉള്ളിലുണ്ട്.”

അവൻ ഞെട്ടി അവളെ നോക്കി.

“അത് മറച്ചു വെക്കാൻ നിനക്ക് പാടായിരിക്കും. ഇനി എന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ, എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കുമ്പോൾ… ഇന്നലെ കണ്ട കാഴ്ചകൾ നിന്റെ മനസ്സിൽ വരും”.

അവൾ അവന്റെ മുഖത്തുനിന്ന് കൈ എടുത്തു.

“പോയി ആ ദോശ എടുത്തു കഴിക്ക്. അത് തണുത്തു.”

അവൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ക്ഷമിച്ചുവെങ്കിലും, ആ വീടിന്റെ ചുവരുകൾക്കുള്ളിലെ വായുവിന് ഇപ്പോൾ കനം വെച്ചിരുന്നു. അമ്മയും മകനും എന്നതിലുപരി, വേട്ടക്കാരനും ഇരയും, അല്ലെങ്കിൽ പുരുഷനും സ്ത്രീയും എന്ന സങ്കീർണ്ണമായ, അശുദ്ധമായ ഒരു മൗനം അവർക്കിടയിൽ തളം കെട്ടി നിന്നു.

—————

സാധാരണ തിരക്കിട്ട് സ്കൂളിൽ പോവാൻ സാരിയുടുത്ത് നിൽക്കേണ്ട സമയമാണ്. പക്ഷെ അഭിരാമി ഇന്നും ആ പഴയ, അയഞ്ഞ കോട്ടൺ നൈറ്റി തന്നെയാണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത്. കുളിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, മുടി അലസമായി ഉച്ചിയിൽ കെട്ടിവെച്ചിരിക്കുന്നു.