ലഹരി 2 [വേദ] [Climax] 153

സാരിയുടുക്കുമ്പോൾ, ഇറുകിയ ബ്ലൗസ് ഇന്നലെ മുറിവേറ്റ ഭാഗങ്ങളിൽ ഉരസുന്ന നീറ്റൽ സഹിക്കാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ടാവാം അവൾ ലീവ് എടുത്തത്. ആ കടിയേറ്റ പാടുകൾ വസ്ത്രത്തിനടിയിൽ നീറുന്നുണ്ടാവണം.

അവൻ ഇത് ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൻ തന്റെ കോളേജ് ബാഗ് തിരികെ കസേരയിലേക്ക് വെച്ചു.

“ഞാനും പോവുന്നില്ല.” അവൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു.

അവൾ കസേരയിൽ ചാരിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. കയ്യിൽ ഒരു മാസികയുണ്ടെങ്കിലും കണ്ണുകൾ അതിലായിരുന്നില്ല. അവൾ തലയുയർത്തി അവനെ നോക്കി. ചോദ്യഭാവമില്ല, വെറുമൊരു നോട്ടം.

“ക്ലാസ്സില്ലേ?” അവൾ യാന്ത്രികമായി ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട. അമ്മയ്ക്ക്… അമ്മയ്ക്ക് വയ്യല്ലോ. ഞാനും ലീവാ.”

അവൾ എതിർത്തില്ല. അവനോട് തർക്കിക്കാനോ, ഉപദേശിക്കാനോ ഉള്ള മാനസികാവസ്ഥ അവൾക്കില്ലായിരുന്നു. “നിന്റെ ഇഷ്ടം…” അവൾ പിറുപിറുത്തു.

ഉച്ചവെയിലിന്റെ ചൂട് വീടിനുള്ളിലേക്ക് അടിച്ചുകയറിത്തുടങ്ങി. ഫാൻ കറങ്ങുന്ന ‘കിർ… കിർ…’ ശബ്ദം മാത്രം ആ നിശബ്ദതയെ മുറിച്ചു. അവർ രണ്ട് പേരും ആ നാല് ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ, ആ വലിയ വീട്ടിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു.

അവൻ സോഫയുടെ ഒരറ്റത്തും, അവൾ അല്പം അകലെ കസേരയിലുമായിരുന്നു. ടിവി ഓൺ ചെയ്തിട്ടില്ല.

അന്തരീക്ഷത്തിൽ വല്ലാത്തൊരു കനം തൂങ്ങിനിന്നു. ഇന്നലെ രാത്രിയിലെ മദ്യത്തിന്റെ മണമില്ലെങ്കിലും, പാപത്തിന്റെ ഗന്ധം മാറിയിരുന്നില്ല. പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ, അമ്മയുടെ വേഷം അയഞ്ഞ നൈറ്റിയായി മാറിയപ്പോൾ, വൈശാഖിന്റെ കണ്ണുകൾ അറിയാതെ ഇടയ്ക്കിടെ അവളുടെ ഭാഗത്തേക്ക് പാറിപ്പോയി.

നൈറ്റിയുടെ കഴുത്ത് അല്പം ഇറങ്ങിയതാണ്. ഫാനിന്റെ കാറ്റിൽ അത് അനങ്ങുമ്പോൾ, അവളുടെ വിയർത്ത കഴുത്തും, അതിനു താഴെയുള്ള നെഞ്ചിന്റെ തുടക്കവും അവൻ കണ്ടു. അവൻ നോട്ടം പിൻവലിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷെ ഇന്നലെ രാത്രി നാവിൽ തങ്ങിനിന്ന ആ ഉപ്പുരസവും മാംസത്തിന്റെ ചൂടും അവന്റെ തലച്ചോറിൽ ഒരു കൊളുത്തിട്ട പോലെ വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കുറ്റബോധത്തിനിടയിലും, വിലക്കപ്പെട്ട ഒരു കാമം അവന്റെ സിരകളിൽ ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങി. അവൾ അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ, അല്ലെങ്കിൽ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടും പ്രതികരിക്കാതെ, ശൂന്യതയിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.