മദജലമൊഴുക്കുന്ന മോഹിനിമാര്‍ 2 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1731

അലമുറയിടുകയായിരുന്നു.

എന്നാല്‍ അവര്‍ കാല്‍മുട്ട് അല്പം മടക്കിയാണ് കിടന്നിരുന്നത്.. അത് കാരണം ശ്രമം വിഫലമായി.
എന്റെ തുടകള്‍ ആ കാല്‍മുട്ടില്‍ തടഞ്ഞു നിന്നു.
കാലെടുത്തു അവരുടെ തുടകളുടെ മുകളിലൂടെയിട്ടാല്‍ തീര്‍ച്ചയായും സാധിച്ചേക്കും.

പക്ഷെ ആ വികാരത്തള്ളിച്ചയിലും അങ്ങനൊരു കാര്യത്തിന് മുതിരാന്‍ മനസ്സിലപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്ന ഭയം എന്നെ അനുവദിച്ചില്ല.
ശരി..ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഓണം പോലെ എന്ന ചിന്തയില്‍ ഞാന്‍ മുഖം ആ നെഞ്ചിലേക്ക് കൂടുതല്‍ അമര്‍ത്തി.

ആ നേര്യതിന്റെ ഉള്ളിലെ മാംസളത ചെറുതായെങ്കിലും അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ട്.

ഞാനെന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ കൊണ്ട് ഏട്ടത്തിമ്മയറിയാതെ അവിടെയൊന്ന് മുത്തി.

ആ നേര്യത് എനിക്ക് വല്ലാതെ തടസ്സമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അതൊന്നു മാറിയിരുന്നെങ്കില്‍..!

”അമ്പുട്ടാ..പോരേ..!”

ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെ കാതരമായ ശബ്ദം ആ മാറിലെ ഇരമ്പം പോലെ എന്റെ കാതുകളില്‍ പതിച്ചു.
അഞ്ചു മിനിറ്റ് പോലുമായില്ല ..അപ്പോഴേക്കും പോരേന്നോ..!
പ്രതിഷേധം അറിയിക്കുന്ന പോലെ ഞാന്‍ ഒന്ന് കൂടെ അവരിലേക്ക് അമര്‍ന്നു ചേര്‍ന്നു.

”ഇങ്ങനൊരു കള്ളന്‍..എവിടെപോയാവോ ആ കരച്ചിലൊക്കെ..!”

അവരൊന്നു കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു.

ശരിയാണല്ലോ…ഞാനോര്‍ത്തു.
പക്ഷെ എന്തിനായിരുന്നു കരഞ്ഞതെന്നു പോലും ഇപ്പൊ എനിക്ക് ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.
ആ മാറിന്റെ ചൂട് എന്റെ ചിന്താകോശങ്ങളെ വരെ ഉറക്കിക്കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു.!

”സങ്കടായോ..ന്റെ പൊന്നിന്..?

അവര്‍ വാത്സല്യത്തോടെ എന്റെ പുറത്തൊക്കെ തടവി.

ഞാന്‍ ആ സുഖത്തിലങ്ങനെ മുഴുകിക്കിടന്നുകൊണ്ട് ‘ഇല്ല’ എന്നപോലെ മൂളി.

”സാരോല്ല..ഒന്ന് പേടിപ്പിക്കാന്‍ പറഞ്ഞതായിരുന്നുട്ടോ ഏടത്തി.. മോന് സങ്കടാവുംന്ന് ഓര്‍ത്തേയില്ല…ഏടത്ത്യോട് ദേഷ്യണ്ടോ..?”
അവരുടെ സ്വരത്തില്‍ നനവ് പടര്‍ന്നിരുന്നു.

ആ സ്‌നേഹത്തിന്റെ തീക്ഷ്ണത അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു ഞാനാ വാക്കുകളിലൂടെ..!