മദജലമൊഴുക്കുന്ന മോഹിനിമാര്‍ 2 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1731

ഏട്ടത്തിയമ്മ ആകെ പരിഭ്രമിച്ച് പോയിരുന്നു.
എനിക്ക് കാര്യമായെന്തോ പറ്റിയെന്ന് അവര്‍ ഭയപ്പെട്ടു.

”ദേ..നോക്കിയേ..അമ്പുട്ടാ..ഏടത്തി നോക്കട്ടെ ന്തെലും പറ്റിയോന്ന്..!”

മൂക്കില്‍ പൊത്തിവച്ചിരിക്കുന്ന എന്റെ കൈ ബലമായീ മാറ്റിക്കൊണ്ട് അവര്‍ മുഖം പരിശോധിച്ചു.

ഭാഗ്യത്തിന് രക്തമൊന്നും വരുന്നില്ലായിരുന്നു.
പക്ഷെ കണ്ണീര്‍ ഡാം തുറന്നപോലെ ധാര ധാരയായി ഒഴുകുന്നുണ്ട്.

ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെയും കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
എനിക്ക് പരിക്ക് പറ്റിയത് അവര്‍ കാരണമാണെന്ന ചിന്ത അവരെ നല്ലപോലെ സങ്കടപ്പെടുത്തി.

”സോറി പൊന്നൂ…വല്ലാതെ വേദനിച്ചോ..!”
അവരുടെ ചുണ്ടുകള്‍ വിറയാര്‍ന്നു.

”പെട്ടെന്ന് അങ്ങനൊക്കെ ചെയ്തപ്പോ ഏടത്തി പേടിച്ചു പോയി..
അങ്ങനൊന്നും പാടില്ല അമ്പുട്ടാ..വല്ല്യ പാപാ.. മോന്റെ ഏടത്തിയമ്മയല്ലേ ഞാന്‍.. അങ്ങനൊക്കെ ചിന്തിക്കാന്‍ തന്നെ പാട്വോ..!”

മൂക്കിലെ വേദനയെക്കാള്‍ അവരുടെ വാക്കുകള്‍ എന്നെ നോവിച്ചു.
കെട്ടിപ്പിടിച്ചൊന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എനിക്കത് മതിയായിരുന്നു.

ഞാനവരുടെ കൈകള്‍ തട്ടി മാറ്റി.
ഒരു നിമിഷനേരത്തെ തോന്നല് കൊണ്ട് ചെയ്തു പോയതായിരുന്നു അത്.

അതവരെ നല്ലപോലെ സ്പര്‍ശിച്ചു.
എന്തൊക്കെ തെറ്റ് ചെയ്താലും ശരി എന്നെ വേദനിപ്പിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല.

ആ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നു വലിയ തുള്ളികള്‍ അടര്‍ന്ന് വീണു.
ചുണ്ടുകള്‍ വിറയാര്‍ന്നു.
ഒരു തേങ്ങലോടെ അവരെന്റെ മുഖം അവര്‍ക്കഭിമുഖമായി തിരിച്ചു പിടിച്ചു.

”സോറി പൊന്നൂ..ന്റെ മുത്ത് സങ്കടപ്പെടല്ലേ..!”
അവരുടെ കണ്ഠമിടറി.
ഞാനൊരു നിഷേധത്തോടെ പുറംതിരിഞ്ഞിരുന്നു കളഞ്ഞു.
പെട്ടെന്നൊരു തേങ്ങിക്കരച്ചിലോടെ അവരെന്റെ പുറത്തേയ്ക്ക് ചാഞ്ഞു കൊണ്ടെന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

ഞാനാകെ വിളറി. അതൊരിക്കലും ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല.
അവരുടെ കണ്ണീര്‍ എന്റെ ടീഷര്‍ട്ടിനെ നനയിച്ചു.
എന്റെയുള്ളില്‍ ഒരാന്തലുയര്‍ന്നു.

എന്നെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്ന അവരുടെ കൈകള്‍ വിടര്‍ത്തി മാറ്റിക്കൊണ്ട് ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു.

ആ നനഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ എന്റെ നേരെ നീണ്ടു.