മനീഷ 3 [കൊച്ചുകാന്താരി] 181

അമ്മ : ‘അവളെ നിന്റെ സാമാനം കാണിച്ച് പേടിപ്പിക്കരുത്. ഇങ്ങനെ ഒരു വിചിത്ര ജീവിയെ അവള്‍ ആദ്യമായി കാണുകയായിരിക്കും.’
മനീഷ : ‘അതൊക്കെ ഞാന്‍ നൈസായി ശരിയാക്കാം.’
അമ്മ : ‘കതക് അടയ്ക്കണ്ട. ചാരിയിരുന്നാല്‍ മതി. എനിക്ക് കാണണം.’
മനീഷ : ‘കണ്ടിട്ട് എന്ത് ചെയ്യാനാ? വിരലിടാന്‍ പോലും പറ്റത്തില്ലല്ലോ.’
അമ്മ : ‘എന്നാലും ഞാനൊന്ന് കാണട്ടെ എന്റെ മോളെ ശരിക്കും. അവള്‍ പ്രായമായതിന് ശേഷം ഞാന്‍ അവളെ ശരിക്ക് കണ്ടിട്ടില്ല.’
മനീഷ : ‘അതെന്താ ചേച്ചീ? ഇവിടെ നിങ്ങള്‍ മാത്രമല്ലേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. പിന്നെന്താ?’
അമ്മ : ‘എനിക്ക് നാണമായിരുന്നു. അങ്ങനെ വല്ലതും ചെയ്താല്‍ പിന്നെ ഞാന്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് പിന്നെ എങ്ങനെ നോക്കും?’
മനീഷ : ‘എന്നാല്‍ ഞാന്‍ നിങ്ങളെ തമ്മില്‍ ഒന്നു മുട്ടിച്ച് തരട്ടോ?’
അമ്മ : ‘ഇപ്പോള്‍ വേണ്ട. പിന്നെ എങ്ങാണം നോക്കാം.’
മനീഷ : ‘ആന്റിയ്ക്ക് മീന്‍ പിടിക്കുകയും വേണം, പക്ഷേ, കൈ നനയ്ക്കാനും വയ്യ.’
അപ്പോഴേയ്ക്കും അവരുടെ അവിടുത്തെ പണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അമ്മ പതുക്കെ ചേച്ചിയുടെ മിഡി പൊക്കി പാന്റീസിന് പുറത്ത് കൂടി ചേച്ചിയുടെ കുണ്ണയില്‍ പിടിച്ചു.
അമ്മ : ഇതെന്താ മോളേ ഇപ്പഴേ തയ്യാറായി തന്നെ നില്‍ക്കുകയാണല്ലോ. സീല്‍ പൊട്ടിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പായിരിക്കും.
മനീഷ : സീല്‍ ഉണ്ടെന്ന് ആന്റിക്ക് ഉറപ്പാണോ?
അമ്മ : അതെന്താ നീ അങ്ങനെ ചോദിച്ചത് ?
മനീഷ : അല്ല, ഇപ്പഴത്തെ പിള്ളേരല്ലേ. അവര്‍ നമ്മള്‍ കരുതുന്നത് പോലെ ഒന്നും ആയിരിക്കില്ല.
അമ്മ : അതൊക്കെ ശരിയായിരിക്കാം. പക്ഷേ, എന്റെ മോള്‍ അങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല.
മനീഷ : എനിക്ക് ഭാഗ്യം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവിടെ സീല്‍ കാണും. പക്ഷേ, കുറഞ്ഞത് അവള്‍ വിരലെങ്കിലും കേറ്റിക്കാണും.
അമ്മ : മോളേ, ഞാന്‍ സ്വന്തം മോളെ കൂട്ടിക്കൊടുക്കുന്ന സ്ത്രീയായി മോള്‍ എന്നെ കാണരുതേ.
മനീഷ : ഛേ, അതെന്താ ആന്റീ അങ്ങനെ പറയുന്നത്. ആന്റിക്കറിയില്ലേ എന്നെ?
അമ്മ : ശരി എന്നാല്‍ നീ പൊയ്‌ക്കോ. ഞാന്‍ പറഞ്ഞതൊന്നും മറക്കണ്ട.
മനീഷ : ശരി ആന്റീ. എന്നാല്‍ ഗുഡ്‌നൈറ്റ്.
അമ്മ : ഹാവ് എ ഹാപ്പി ടൈം ആന്റ് സ്വീറ്റ് ഡ്രീംസ്.