മരുപ്പച്ച [പ്രസാദ്] 479

അയാള്‍ക്ക് സ്വബോധം തിരിച്ച് കിട്ടാന്‍ ഏതാണ്ട് അഞ്ച് മിനിറ്റോളം വേണ്ടിവന്നു…. എങ്കിലും, പെട്ടെന്ന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്നു അയാള്‍ക്ക് ഒരു രൂപവും ഇല്ലായിരുന്നു……. അയാളുടെ നോട്ടം അപ്പോഴും അവളുടെ ആ തടിച്ചു ഉരുണ്ട ഒരു വാഴക്കൂമ്പ് പോലെ, അല്പം പോലും ഉടവ് തട്ടാത്ത ആ മുലകളിലായിരുന്നു….. അയാളുടെ കുട്ടന്‍ അപ്പോഴേക്കും ഒരു പീരങ്കിയുടെ കുഴല്‍ പോലെ, മടക്കി കുത്തിയിരുന്ന അയാളുടെ മുണ്ടും പൊക്കിക്കൊണ്ട് ഉയര്‍ന്നു നിന്നു. പെട്ടെന്ന് ഒരു ഭൂതോദയം ഉണ്ടായപോലെ അയാള്‍, അവളുടെ ഒരു കൈയ്യില്‍ തൂങ്ങിക്കിടന്ന ഉടുപ്പെടുത്ത് അവളുടെ നെഞ്ചിലെ ആ ഉത്തേജിപ്പിക്കുന്ന ഭാഗം മറച്ചു……. പിന്നെ അവളോട്‌ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു:

“നിനക്കെന്താടീ ഭ്രാന്ത് ആയോ? നീ എന്തൊക്കെയാ ഈ കാണിക്കുന്നത്?”

“ഞാന്‍ എന്ത് കാണിച്ചെന്നാ മാമന്‍ പറയുന്നത്? മാമന്‍റെ സംശയം തീര്‍ക്കാനല്ലേ ഞാന്‍ ഉടുപ്പ് ഊരിയത്……”

“എന്‍റെ എന്ത് സംശയം?”

“മാമനല്ലേ പറഞ്ഞത് എന്‍റെ മുല തൂങ്ങിയതാണോ, പൊങ്ങിയതാണോ എന്ന് അറിയില്ല എന്ന്…. ആ സംശയം മാറ്റാനാ ഉടുപ്പ് ഊരിയത്.”

“ശരി…. ശരി ….. നീ ഉടുപ്പ് നേരെ ഇട്…”

“എനിക്ക് ഇടാന്‍ പറ്റാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ മാമന്‍റെ സഹായം ചോദിച്ചത്…”

അത് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവള്‍, അയാളുടെ മുന്നിലേക്ക്‌ പുറം തിരിഞ്ഞു നിന്നു. അയാള്‍, വീണ്ടും വിറയ്ക്കുന്ന കൈകള്‍ കൊണ്ട് അവളുടെ ഉടുപ്പിന്‍റെ പുറകു വശത്ത് രണ്ട് അറ്റങ്ങളും ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ടു ഹൂക്കുകള്‍ ഓരോന്നായി ഇട്ടുകൊടുത്തു. ആ സമയത്ത്, അവള്‍, ചന്തി പുറകിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു അയാളുടെ മുണ്ടിന്‍റെ മുന്നിലെ മുഴുപ്പിലേക്ക് അമര്‍ത്തി വച്ചുകൊണ്ട് നിന്നു…….

“ങ്ങൂം…… കഴിഞ്ഞു….. ഇനി പറ…. നീ എന്താ ഈ ബ്രേസ്സിയര്‍ ഇടാത്തത്?”

“മാമാ, എനിക്ക് ഇപ്പോള്‍ കുറച്ചുകൂടി ശരീരം വണ്ണം വച്ചു…. ഇപ്പോള്‍, പഴയത് ഒന്നും പാകമല്ല…. അതാ…..”

“എന്നിട്ട് നീ എന്താ അത് ഇതുവരെ പറയാത്തത്? ഞാന്‍ എപ്പോഴും പറയുന്നതല്ലേ….. എന്ത് വേണമെങ്കിലും പറയണമെന്ന്…….”

“എങ്ങനെയാ മാമനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത് എന്ന് കരുതിയാ ഞാന്‍ ഒന്നും പറയാത്തത്…. പിന്നെ ഞാന്‍ ഇവിടുന്നു പുറത്തൊന്നും പോകുന്നില്ല…… പുറത്തുനിന്നും ഇങ്ങോട്ടും ആരും വരാറില്ല….. അപ്പോള്‍ പിന്നെ അതില്ലെങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല…… അതുകൊണ്ടാണ് ഞാന്‍ പറയാത്തത്.”