മഴപെയ്തനേരം [ശ്രീക്കുട്ടൻ] 321

ആ കന്ത് അവന്റെ പ്രവർത്തിയിൽ ചുവന്നു വീർത്തു,

നന്ദന സുഖം കൊണ്ട് എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവൾ തലയിട്ടുരുട്ടി അവന്റെ മുടിയിൽ ഇറുക്കെപിടിച്ചു… അവളുടെ കഴുത്തിലെ ഞരമ്പുകൾ തെളിഞ്ഞു വന്നു…

അവൾ കണ്ണടച്ച് പിടിച്ചു എന്തെക്കെയോ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു…

“അന…ന്തൂ… ഉഉഹ്… ഞാനിപ്പോ ചത്തുപോകും… എനിക്ക്… എനിക്ക്… വരാംപോണൂ… നല്ലപോലെ… ചെ…യ്യ്… ആഹ്…”

രതിമൂർച്ഛ അടുക്കാറായപ്പോൾ തന്റെ അരക്കെട്ട് മുകളിലേക്കുയർത്തി അവനെ ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ അലറി വിളിച്ചു

താമസിക്കാതെത്തന്നെ ആ ഉറവ പൊട്ടിയൊലിച്ചു… അത് അവന്റെ മുഖം മുഴുവൻ നിറഞ്ഞു, അവൾ അവനെ തന്റെ പൂറിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് വെട്ടി വിറച്ചു, പിന്നീടത് ചെറിയ വെട്ടലുപോലെ ആയി അവളുടെ കയ്യയഞ്ഞു അവൾ പതിയെ കിടക്കയിലേക്ക് വീണു…

ആ രതിമൂർച്ഛയിൽ അവൾ തളർന്നു പോയി…

അവൾ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്ന് അവളെത്തന്നെ പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന അപ്പുവിനെ നോക്കി

അവളെ കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തി അവന്റെ കുണ്ണ അവളുടെ പൂർകാവടത്തിൽ ഒന്നുരച്ചു… അവൾ വിവശയെപ്പോലെ അവനെ നോക്കി…

അവൻ പതിയെ അവന്റെ കുണ്ണയെ അവളിലേക്കാഴ്ത്തി…

ആദ്യം ഒന്ന് ബലം പിടിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട് അത് വലിയ പ്രശ്നം കൂടാതെ ഉള്ളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി

“ആഹ്…”

നന്ദന സുഖത്താൽ വിളിച്ചു

അപ്പു പതിയെ അടിച്ചുതുടങ്ങി

ഒരേ താളത്തിൽ അവന്റെ കുണ്ണ പൂറിലേക്ക് കയറിയിറങ്ങി…

അവരുടെ സിൽകാരവും ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ കൂട്ടിയിടിക്കുന്ന ശബ്ദവും ആ മുറിയിൽ അലയടിച്ചു

പൊസിഷനുകളും അവർ പരീക്ഷിച്ചു… ഒടുവിൽ ആർക്കും വിജയവും പരാജയവുമില്ലാതെ അവർ ഒന്നായി, അവന്റെ ബീജം അവളുടെ ഗർഭപാത്രത്തിലേക് ഊളിയിട്ടു…

പിന്നെടുണ്ടായ ക്ഷീണത്തിൽ രണ്ടു ശരീരങ്ങളും പരസ്പരം കെട്ടിപ്പുണർന്ന് ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു

എപ്പോഴോ അപ്പു ഉണർന്നപ്പോൾ നന്ദന അരികിലുണ്ടായിരുന്നില്ല, അവൻ വസ്ത്രം ധരിച്ചു ബാൽക്കണിയിൽ നന്ദനയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവിടേക്ക് ചെന്നു, അവൾ ഫോണിലാരോടോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു,

“വിവേക്, എനിക്ക് പറ്റില്ല… എന്നെ വിട്ടേക്ക്… താനുമായുള്ള ഒരു റിലേഷൻഷിപ്പിന് ഇനി എനിക്ക് താത്പര്യമില്ല… ഇതിപ്പോ തന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും നോക്കിയാൽ തനിക്ക് നഷ്ട്ടൊന്നുമില്ലല്ലോ… പിന്നെന്താ…”

“……”

“ഇല്ല… പറ്റില്ല… ഇനി മേലാൽ എന്നെ വിളിക്കരുത്…”