മുല്ലപ്പൂ മണമുള്ള രാപ്പകലുകൾ [ആദിത്യൻ] 121

നിശ്ചലമാവുന്നതും ഞാൻ അറിഞ്ഞു. ഈ നിമിഷം കഴിയാതിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ ആശിച്ചു. ഈ നിമിഷം. ഇവിടെ വേറൊന്നുമില്ല. ഞാനും അവളും ഭൂമിക്ക് അതീതമായ ഒരനുഭൂതിയും മാത്രം.

ഓരോ തവണ പൊങ്ങി താഴുമ്പോഴും അവൾ ആ പൂച്ചകണ്ണുകളാൽ എന്നെ നോക്കി. എൻറെ കണ്ണുകളിൽ തന്നെ നോക്കി അവൾക്ക് അവസാനമായി എന്നെ ഒന്ന് സ്വന്തമാക്കണമെന്ന് ആ കണ്ണുകൾ പറയാതെ പറഞ്ഞു.

“വിച്ചൂ…… ഹാ….”

“മീരാ….”

“അആഹ്ഹ്ഹ് ….”

ഞങ്ങളുടെ ശബ്ദങ്ങൾ ആ മുറിയാകെ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു. അപ്പുറത്തെ മുറിയിൽ ഉള്ളവർ കേൾക്കുമെന്നോ ആരെങ്കിലും വരുമെന്നോ ഒന്നും ഞങ്ങൾ അപ്പോൾ ചിന്തിച്ചില്ല. ഒരുപക്ഷെ ആരെങ്കിലും ഇതൊന്ന് കേൾക്കാൻ രഹസ്യമായി ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നിരിക്കാം.

“അആഹ്ഹ്ഹ്… വിച്ചൂ…” എന്നൊരു അലർച്ചയോടെ അവൾ ഒടുവിൽ എന്റെ മേലേക്ക് തളർന്നു വീണു. തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ഞാനും അവളിലേക്ക് എൻറെ ശുക്ലമൊഴുക്കി.

എത്ര നേരം ഞങ്ങളങ്ങനെ കിടന്നു എന്ന് അറിയില്ല. എപ്പോഴോ അവൾ എന്റെ ദേഹത്ത് നിന്നും ഇറങ്ങി എന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്ത എന്റെ വശത്തായി കിടന്നു.

“വിച്ചൂ..” അവൾ വിളിച്ചു.

“ഉം?”

“നമ്മുടെ ബെസ്ററ് ഫൈവിൽ ഒന്നായിരിക്കും അല്ലേ അത്?”

“ഉം. ബെസ്ററ് ടെന്നിൽ ഉറപ്പ്” അത് കേട്ട് അവൾ മെല്ലെ ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് സ്വയം ഒന്ന് തോളിൽ തട്ടി “ഗുഡ് ജോബ് മീര!” എന്ന് പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അവൾ തുടർന്നു:

“മ്മ് . അതെ, ഞാൻ ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ?”

“നീ പറ. എന്തിനാണീ മുഖവുര ഒക്കെ?”

“ഉം… അതായത്, എന്റെയും നിന്റെയും ഏറ്റവും നല്ല റിലേഷൻ ആയിരുന്നു ഇത്. ശരിയല്ലേ?”

“ഓഫ്‌കോഴ്സ് ”

“അപ്പൊ നമുക്ക് ഒരു പാക്‌ട് ഉണ്ടാക്കിയാലോ? ”

“പാക്‌ടോ, എന്ത് പാക്ട്?”

“അതായത് നീയും ഞാനും മുപ്പത്തി അഞ്ചു വയസ്സായിട്ടും മാരീഡ് അല്ലെങ്കിൽ നമുക്കു കല്യാണം കഴിക്കാം എന്ന് ”

“ഓ.. എന്ന് വെച്ചാ ഒരു ബാക്കപ്പ് , അല്ലെ?. നിനക്കു ഇപ്പൊ ബാക്കപ്പിനൊക്കെ എന്നെ വേണം അല്ലെടി?” ഞാൻ അല്പം ജാഡ ഇട്ടു.

“പോടാ. അതുകൊണ്ടല്ല . നമ്മൾ രണ്ടു പേരും വളരെ കോംപാറ്റിബിൾ ആണ്. അപ്പൊ ഇത് സെൻസിബിൾ ആയി തോന്നി. വേണ്ടെങ്കി വേണ്ട. പോ.”

“ഹ, നീ പിണങ്ങാതെ. ബാക്കപ്പ് എങ്കിൽ ബാക്കപ്പ്. നമുക്ക് നോക്കാം കാലം നമ്മളെ എവിടെ എത്തിക്കും എന്ന് .”

അവളെ ഒന്നുകൂടി മാറിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിച്ചു ഞാൻ വീണ്ടും സീലിങ്ങിലേക്ക് നോക്കി കിടന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും ആലോചനകളിൽ മുഴുകി.