നീലാംബരി 15 [കുഞ്ഞൻ] 432

“പ്രാണനാഥൻ എനിക്ക് നൽകിയ പരമാനന്ദ രസത്തേ…. ”
ചുണ്ടുകളിൽ ആ ഗാനം തത്തി കളിക്കുന്നു… രുദ്രന്റെ കസവുമുണ്ടിനടിയിലെ പട്ടുകോണകത്തിൽ ഒരാൾ ജീവൻ വച്ച് തുടങ്ങി… അയാൾ കണ്ണിടിയിലൂടെ തെളിഞ്ഞ ആ മുഖം നോക്കി… ഭദ്രയല്ല… അപ്പൊ ഇതാണ് ഭദ്രയുടെ അനിയത്തി…
ചേച്ചിയും അനിയത്തിയും ഒന്നിനൊന്ന് മെച്ച൦…
രുദ്രൻ വാതിൽ തള്ളി തുറന്നു… ദേവി പേടിച്ച് തിരിഞ്ഞു… മുന്നിൽ രുദ്രൻ തമ്പുരാൻ…
ദേവിയുടെ പേടിച്ചരണ്ട മുഖം രുദ്രന്റെ മനസ്സിൽ ഒരായിരം വർണ്ണചിറകുകൾ മുളപ്പിച്ചു..
“ഏയ്… പേടിക്കണ്ടാ… ഞാൻ അച്ഛൻ തിരുമേനിനെ കാണാൻ വന്നതാണ്…” അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പകുതി മാത്രം നനഞ്ഞ ഒറ്റമുണ്ടിലൂടെ തെളിഞ്ഞ് കാണുന്ന അവളുടെ മേനിയിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി… ദേവി ആകെ ചൂളി പോയി…
“എന്താ പേര്…”
“ശ്രീദേവി…”
“തന്നെ ശരിക്കും ശ്രീദേവി തന്നെ…” അയാൾ കുറച്ചും കൂടി അടുത്തേക്ക് വന്നു… അവളുടെ ശരീരത്തിൽ അറിയാതെ ഒരു തരിപ്പ് കേറി വന്നു… ഒരന്യ പുരുഷൻ തന്റെ അറയിൽ… അതും അർദ്ധനഗ്‌നയായി നിൽക്കുന്ന തന്റെ മുന്നിൽ… അവളുടെ തോളിൽ വെള്ളത്തുള്ളികൾ ഇറ്റിറ്റ് നിൽക്കുന്നു… അവളുടെ മുഖത്ത് അൽപ്പം എണ്ണമയം… അയാൾ അടുക്കുംതോറും ദേവി പതിയെ പിന്നിലേക്ക് ഇറങ്ങി നിന്നു…
അവളുടെ മുഖം താഴ്ന്നു… താഴ്ന്നപ്പോൾ അവൾ കണ്ടത് തന്റെ നേരെ പതിയെ നടന്നു വരുന്ന രുദ്രൻ തമ്പുരാന്റെ മുണ്ടിന്റെ മുന്നിൽ എന്തോ മുഴച്ച് നിൽക്കുന്നു… അവൾ അറിയാതെ കാൽ വിരൽ കൊണ്ട് നിലത്ത് അർദ്ധ വൃത്തം വരച്ചു…
“അച്ഛൻ ഇവിടെ ഇല്ല…”
“എവിടെ പോയി…”
“അച്ഛനും അമ്മയും ഏടത്തിയും കൂടി അമ്മാത്തേക്ക് പോയേക്കാ… ”
“എന്തിനാ പോയേക്കുന്നത്…”
“അമ്മാവിടെ മകൾ വയസറിയിച്ചു… ”
“നീ എന്താ പോവാഞ്ഞെ…”
“ഏയ് എനിക്ക് പോവാൻ പറ്റില്ല…”
“അതെന്താ… തൊട്ടുകൂടായ്മയാണോ… ” രുദ്രൻ അൽപ്പം സംശയത്തിൽ ചോദിച്ചു…
“ഇന്ന് ഏഴ് കഴിഞ്ഞേ ഉള്ളു… അതോണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു അമ്മാത്ത് വെച്ചാരാധന ഉള്ളതാ വരേണ്ടെന്ന്… ”
ഹാവൂ… ഏഴ് കഴിഞ്ഞല്ലോ… അയാൾക്ക് സമാധാനമായി…
അയാളുടെ കൈ അവളുടെ തോളിൽ അമർന്നു…
ഒരു നിമിഷം അവൾ ഒന്ന് ഞെട്ടി… അവൾ കൈ തട്ടി മാറ്റി…
“തമ്പുരാനേ അരുത്… എന്നെ… എന്നെ നശിപ്പിക്കരുത്…” അവൾ അൽപ്പം ഭീതിയോടെ പറഞ്ഞു…