നിഷിദ്ധസംഗമം [Danilo] 620

ഉണ്ണി – സുഗവില്ലേ മുത്തശ്ശിക്, മുഖവൊക്കെ വല്ലാതായല്ലോ.

മാലതി – ഏയ്, ഒന്നുവില്ല ന്റെ കുട്ടിയെ, ന്റെ കുഞ്ഞു ഉറങ്ങിക്കോ.

പെട്ടന്നാണ് മാലതിക്കു ഒരു കുതന്ത്രം മനസ്സിൽ ഉടലെടുത്ത്. മാലതി സർവ ശക്തിയും എടുത്തു തന്റെ മനസിനെ പാകപ്പെടുത്തി.

മാലതി – ഉണ്ണിയെ… നീ ഉറക്കവയോ

ഉണ്ണി – ഇല്യ, ന്താ മുത്തശ്ശി?

മാലതി- അതുപിന്നെ, നീ ചോയ്ച്ചില്ലേ മുത്തശ്ശിക് അസുഖമാണോന്?

ഉണ്ണി – ഉവ്വ്, ന്തേ വയ്യേ.

മാലതി – ഉവ്വ്, നിക് ചെറിയ ഒരു മേലായ്ക ഇണ്ട്.

ഉണ്ണി ചാടി എഴുന്നേറ്റിരുന്നു മാലതിയുടെ നെറ്റിയിൽ കൈവെച്ചു നോക്കി.

ഉണ്ണി – ന്താ പറ്റിയെ?

മാലതി – ഏയ്, അങ്ങനെ പേടിക്കാനൊന്നുവില്യ. ന്റെ അസുഖം മാറണെൽ ന്റെ കുട്ടി വിചാരിക്കണം.

ഉണ്ണി – ന്താന്നോച്ചാ പറയുക, നേരത്തെ പറയായിരുന്നില്ലേ മുത്തശ്ശിക്.

മാലതി – ഹെയ്‌ അത് സാരവില്യ. ന്റെ കുട്ടി സമാധാനവായിട്ടു കിടക്കു. മുത്തശ്ശി പറയാ.

ഉണ്ണി ആശയകുഴപ്പത്തിലയെങ്കിലും മുത്തശ്ശിയുടെ ആക്ഞ്ഞ പ്രകാരം കിടന്നു. മാലതി വീണ്ടും അവന്റെ നെഞ്ച് മുതൽ വയറു വരെ ഉഴിയാൻ തുടങ്ങി. മാലതി തന്റെ പേരകിടവിന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖത്തുനോകി കറപിടിച്ച പല്ലുകാട്ടി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.

മാലതി – ന്റെ അസുഖം മാറണേൽ ഉണ്ണീടെ പാല് ന്റെ അകത്തു ചെല്ലണം.

മാലതി ഏതോ ധൈര്യത്തിൽ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

ഉണ്ണി – പാലോ, ന്റെ കയ്യിൽ എവിടുന്നാ മുത്തശ്ശി പാല്?

നിഷ്കളങ്കമായ ആ മറുപടി കേട്ടു മാലതി ഒന്ന്. ചിരിച്ചു.

ന്റെ കുട്ടിക് ഇതുവരെ ശുക്ലം വന്നിട്ടില്ലേ, കഷ്ടയല്ലോ. ഇനിയിപ്പോ ന്താ ചെയാ-

മാലതി മനസ്സിൽ ഓർത്തു.

മാലതി – അല്ല ഉണ്ണിയെ നിനക്ക് ഇതുവരെ പാല് വന്നിട്ടില്യേ മുത്തശ്ശിനോട് മറക്കണ്ട, ധൈര്യായിട്ടു പറഞ്ഞോ.

ഉണ്ണി – ഇല്യ, എനിക്ക് മുത്തശ്ശി പറയണതൊന്നും മനസിലാകണില്യ. എനിക്കു എവിടുന്നാ പാല് വര്യാ?

കഷ്ടയല്ലോ, പുറംലോകം കാണിക്കാതെ വളർത്തിയ കുട്ടിയല്ലേ, എങ്ങനാ അതിനെക്കുറിച്ചു അറിവുണ്ടാകുക. എല്ലാം തന്റെ തെറ്റുതന്നെയാ-

ആ കിഴവി മനസ്സിൽ സ്വയം പ്രാകി.